Regelmatig doen zich hier eetproblemen voor. Dat klinkt veel erger dan het is. Meestal bestaan de problemen uit ‘vergeten vlees uit de vriezer te halen’ of ‘teveel gekookt voor z’n tweeën’ of ‘dat is heel lekker maar kun je alleen in grotere hoeveelheden kopen’. Dit soort problemen kunnen meestal gemakkelijk opgelost worden met dezelfde oplossing: eetgezelligheid.
Wat dat is? Gezelligheid met eten. Moeilijker is het niet.
Hoe je dat doet? In ons geval door een eenvoudige kreet (‘Help!’) de wereld in te slingeren via het een of andere kanaal.
Zondag ging het als volgt. Berichtje van Lies: ‘Zin in Indiaas avondeten?’. Maar natuurlijk. Nog een berichtje: ‘Maar ik heb geen toetje.’ O. Nou: ‘Wij hebben nog Délice de Bourgogne, Époisse en boeren Camembert. Is dat wat?’. Dat was wat. Vervolgens:
‘Ik heb toch een toetje!’
En zo hadden we ineens een drie gangen diner voor vier personen met koffie met lekkers als nazit.
Indiaas. 
Frans.
Best een prima combinatie.
Eetgezelligheid dus.
Joe was in zijn nopjes. 
Terwijl Joe zich opwarmde genoten wij van een rijk assortiment kaas. Die met de roze spikkels is wensleydale, de favoriete kaas van Wallace. Wij begrijpen hem niet zo goed. Beetje weeïg, zoet. Gelukkig hadden we ook époisse, camembert, chaumes, délice de Bourgogne, gruyère en, eh…. Die Hollandse kaas met blauwschimmel. Vraag maar aan 
En nu probeer ik me in te houden er niet alvast het mes in te zetten. En hoop ik dat er nog wat mee terugkomt morgen. 
k:)dootje 