Al ongeveer een half jaar hebben we op onze Rotaryclub een tafelgast: een Syrische jongeman (33 jaar) die onze bijeenkomsten bezoekt in het kader van zijn integratie in Nederland.
Een paar weken geleden vertelde hij dat hij en zijn vrouw zijn geslaagd voor hun inburgeringsexamen. Ze kunnen dus nu gaan werken. Eindelijk, zo verzuchtte hij. Hij wil heel graag zijn eigen geld verdienen.

Afgelopen maandag vertelde hij waarom en hoe hij gevlucht is uit Aleppo.

Het begon met demonstraties voor vrijheid. De regering liet op de demonstranten schieten.
Daarna werd er gedemonstreerd tegen de regering. De regering stuurde tanks om op de demonstranten te schieten.
Hoewel hij het gedachtegoed van de demonstranten ondersteunde, nam hij niet deel aan de demonstraties. Hij is tegen geweld.

Hij opende een internetcafé. Op een kwade dag reed een legervrachtwagen tot voor zijn zaak. De militairen vernielden zijn computers en zetten hem en de aanwezige klanten geblinddoekt in de vrachtwagen. Waarheen ze werden gebracht weet hij niet. Wel dat het vier verdiepingen onder de grond was. Opgesloten met elf mannen in een ruimte van een paar vierkante meter, waarbij er steeds een aantal een paar uur konden liggen, mits de rest bleef staan.

Een maand lang werd hij gevangen gehouden. Elke dag werd hij ondervraagd. En gemarteld. Omdat hij niet wilde (en kon) zeggen wat zijn klanten in het internetcafé op de computers deden.
Na zijn vrijlating lag hij vijftien dagen in het ziekenhuis. Lichamelijk en geestelijk gebroken. Steeds over zijn schouder kijkend omdat hij bang was door de regering gevolgd te worden.
Heropening van zijn zaak was haast onmogelijk, de klanten waren bang en bleven weg.

Elke dag moest hij, om van huis naar zijn winkel te komen, een straat oversteken die werd gecontroleerd door een scherpschutter van IS. Als je tijdens het oversteken iets deed wat hem niet beviel, schoot hij. Bij iemand die een sigaret vasthield tijdens het oversteken schoot hij de vingers eraf. Een paar dagen later kwam zijn boodschap: ‘dit was een waarschuwing. Roken is verboden, volgende keer schiet ik in zijn hoofd.’

Onze tafelgast wilde weg. Vertrek naar buurlanden bleek echter niet mogelijk omdat geen visa werden verstrekt.
Uiteindelijk heeft hij zijn tocht naar Europa kunnen regelen. Via de veelgehoorde kanalen: veel geld betalen voor een overtocht met een bootje wat niet berekend was op 53 mensen, bijvoorbeeld. Aan het einde van zijn reis kwam hij in Nederland aan.

Waarom Nederland? Omdat ons land hem de mogelijkheid bood zijn vrouw op korte termijn ook te laten overkomen. Geen twee jaar wachten, zoals in omringende landen, maar een half jaar. Uiteindelijk werden het acht maanden.

Het liefst zou hij zien dat de situatie in zijn land verbeterde. Dat hij terugkan om te helpen met de wederopbouw.
Voor nu is zijn, zoals hij het omschreef, ‘kleine wens’ dat hij een toekomst met zijn gezin kan opbouwen. Dat zijn vrouw en hij werk vinden en hun eigen geld kunnen verdienen en hun kindjes gezond kunnen opgroeien.

We waren er allemaal stil van.

Wat een geluk hebben wij hier toch.