Het laatste weekend van onze vakantie brengen we door in hometown Goes. Deze keer liggen we in Jachthaven De Werf, schitterend nostalgisch. Een aanrader om even binnen te lopen als je in de buurt bent. Het is bijna middenin de stad maar daar merk je niks van. Een wereldje op zichzelf.

We vermaken ons met winkelen (de heren kopen allebei een polo passend bij de nieuwe broeken), boodschappen doen (er moet nog gebarbecued worden deze vakantie) en lezen en niks doen.

Tussendoor bezoeken we de verjaardag van Npzss (omdat we vlak bij huis liggen kunnen we gemakkelijk met een auto op stap) en barbecuen we. Dat is nog een avontuur. We zouden namelijk de gasbarbecue van de RoodRunner gebruiken. Maar de aansluiting van het nieuwe tankje blijkt niet goed te passen. Gelukkig liggen we dus dicht bij huis en kunnen we onze barbecue en kolen ophalen. De barbecue zelf genoot wel van zijn weekend weg.

Omdat de heren voor de barbecue op vrijdag nogal enthousiast inkochten doen we het zaterdag nog eens met de restjes. Uiteraard ‘moeten’ we beide dagen voorafgaand aan het eten ook borrelen, want ook daarvoor hebben we nog vanalles in huis. Het weer werkt goed mee en het Werfje beschikt over genoeg knusse plekjes dus het sfeerbeeld ziet er als volgt uit:

Vlakbij groeit een schitterende passiebloem.

Tussen alle drukke bezigheden door brengen we al wat was naar huis, nemen we de post door en aaien we Groentekat alvast.

Zaterdagochtend komen Lies en Yep om de koffie. Yep had al eens eerder kennis gemaakt met Karel, hij was al eens bemanning voor Meneer K:)dootje. Lies zag Karel nog nooit in levende lijve. Het was een aangename kennismaking, resulterend in een eigen blogpost voor Karel in de serie ‘Wat ik vandaag maakte’ die Lies schrijft.

Zondag varen we, helaas op de motor wegens gebrek aan wind, definitief teug naar Wolphaartsdijk. Na het sjouwen van de spullen naar de auto spelen we nog een potje jeu-de-boule met de ballen die we na de proefrit in Blankenberge kregen. Die plastic ballen op de ‘officiële’ baan geven hilarische effecten.

Daarna weten we geen excuus meer en moeten we echt naar huis. Het werkende leven weer tegemoet…

Vandaag varen we terug naar Wolphaartsdijk. De vakantie is nog niet voorbij, maar we hebben een afspraak met Orion en haar bemanning.

Op het meer kunnen we nog heerlijk zeilen. En eindelijk kunnen we de boom eens uitproberen. Het oog op de mast zit weliswaar nog steeds vast zodat we het niet op de goede hoogte kunnen schuiven, maar de rest van het systeem werkt. Jeej!

Het is mooi weer, eigenlijk veel te mooi om in de haven te liggen. Maar ja, dagelijkse dingen hè? Dus terwijl Meneer K:)dootje Karel afspuit en nog wat klusjes doet ga ik naar de supermarkt. En langs de havenmeester om even bij te praten.

Als ik terugkom van de supermarkt is de Orion ook aangekomen. Brr, npzss en neef D en nichtje N zijn net onderweg naar Karel. Dat plan wijzigen we naar speeltuin. Neef D roept Oom en samen vermaken ze zich op de glijbaan.

Nichtje N regelt intussen even de zaken zoals die volgens haar horen te zijn. Klittenband moet niet dicht.

Als Mr. en Mrs. RoodRunner weer terug zijn van hun rondje boodschappen/was/etc. borrelen we met zijn allen op het barbecueveld. Neef D vermaakt zich op het springkussen en Meneer K:)dootje en Mr. RoodRunner kijken daar wat jaloers naar. Ze hebben het geprobeerd hoor, maar het commentaar dat ze kregen was duidelijk: ‘Oom niet!’…
Mrs. RoodRunner mag wel meedoen:

Na de borrel halen de heren frietjes. Het uitpakken van de bestelling levert diverse verrassingen op maar uiteindelijk heeft iedereen een portie friet en een snack. En als hij/zij geluk
heeft is dat de snack die besteld was. De frietboer was niet in zijn beste doen, kennelijk… Het smaakte er niet minder om gelukkig.
Nichtje N weet zichzelf nog wat viezer te maken met de frietjes van mama en de tomaatjes die haar broer uitdeelt. Halve tomaat voor N, halve tomaat voor haar t-shirt 😉
Heerlijk!

Als de bemanning van Orion naar huis is vertrokken drinken wij nog even koffie. Morgen gaan we naar Goes, want we moeten nog naar ’t Werfje.

Zoals havenmeester Wim gisteren beloofde is het heerlijk weer vandaag. De stroom gaat pas vanmiddag lopen dus we kunnen eerst nog om boodschappen en brood. En natuurlijk drinken we ook eerst koffie. Met shortbread.

Rond de middag vertrekken we. De wind is fors minder dan gisteren, maar in de aanloop naar Blankenberge staan nog leuke golven van de wind van gisteren. Dat levert leuke plaatjes op, gemaakt door Mrs. RoodRunner.

(Ik was binnen de camera halen om RoodRunner ook op de foto te zetten).

Nadat we door de golven zijn hijsen we ook de genua en zeilen we heerlijk richting Vlissingen. Het is weer een prachtige zeildag.
Het is redelijk druk op de Rede van Vlissingen, maar we kunnen toch rustig oversteken. Wel moet even de motor bij omdat de wind een beetje afneemt.

We kunnen vrij vlot door de bruggen over het Kanaal door Walcheren. Uiteraard zijn er weer een paar boten die het systeem niet zo goed door hebben. Als het licht van de brug op rood-groen gaat is het de bedoeling dat je opvaart tot vlakbij de brug. En ja, met veel boten die liggen te wachten lig je dan best dicht bij elkaar. Dat klopt.
Als de brug dan open gaat kun je doorvaren zodra dat past. Je hoeft niet te wachten tot het licht op groen gaat. Dat kan namelijk pas als de brug in zijn vergrendeling staat, en dus helemaal open is. Als je dan pas begint met doorvaren moet het verkeer lang wachten. Ook de tegemoetkomende boten moeten dan lang wachten. De brugwachters vinden dat dus erg onprettig. (In andere delen van Nederland mag je pas beginnen varen als het licht groen is, dat is wel verwarrend)

Afijn, uiteindelijk, na wat gemopper over de marifoon door de brugwachter zijn we aan het begin van de avond in Middelburg. We mogen achter de Maïsbaai liggen en moeten dus even wachten tot de havenmeester het bruggetje voor ons heeft open gedaan.
Dat bruggetje is ’s avonds mooi verlicht!

Meneer K:)dootje en Mr. & Mrs. RoodRunner doen nog een avondstadswandeling door Middelburg. Ik was af.

Morgen hebben we een date met Orion en zijn bemanning: Brr, Npzss, neef D en nichtje N!

O…
Ja…
Stijf ben ik inderdaad. En beurs. Maar goed, dat wordt niet minder als je daar veel over nadenkt, dus gewoon aan de gang. Bewegen met beleid en er zelf om lachen helpt het best.

We beginnen vandaag met overleg tijdens de koffie. Met shortbread. De Engelsen houden er qua koken en bakken soms rare gewoontes op na, maar shortbread staat bovenaan mijn lijstje prettige-baksels-uit-Engeland. We kochten dus een (veel te klein, dat spreekt) pakje.

We besluiten vandaag te gaan wandelen naar Wenduine. Dat is hier een paar kilometer vandaan. We willen terug met de kusttram, want een ritje daarmee staat nog op het vakantie-wensenlijstje. Fysiek lijkt de wandeling me een beetje een uitdaging, het pad loopt door de duinen…

Voordat we echt kunnen vertrekken brengen we de vuilnis weg. Vroeger stond er een verzamelbak op de steiger, maar die is ‘magisch verdwenen’ aldus een van de havenmeesters. De gemeente vond het tijd worden voor een serieus systeem dus nu zijn er ondergrondse containers gekomen. Het inwerpen van afval kost € 0,50, dus we hebben de afgelopen dagen het afval gespaard om van die ene vijftig cent zoveel mogelijk profijt te hebben. We blijven tenslotte Zeeuwen hè.

Na het vuilnisavontuur halen we een broodje voor de lunch (met garnalenkroket, een van de culinaire hoogtepunten van België).

Daarna op pad. Om de Spuikom heen, op zoek naar het begin van het duinpad. De duinen lijken ons een mooi startpunt van de zoektocht.
En jawel, het pad is er. Je verwacht het niet…

De tocht zou volgens de kaart ongeveer drie kilometer moeten zijn. Het eerste het beste bordje dat we tegenkomen, na een minuut of tien wandelen, vertelt ons dat we al meer dan twee kilometer gehad hebben en dat het nog ongeveer een kilometer naar Wenduine is. Rare maatvoering hier in België…

Onderweg lopen we onder een bijzondere voetgangersbrug door. De brug voert van een huisjespark naar het strand en ziet eruit als een willekeurig bij elkaar gebonden stapel houtjes. Heel kunstig!

We zijn vrij snel in Wenduine en gaan op zoek naar de drie toeristische hoogtepunten die het dorp kent: de Boulevard (daar eindigt het wandelpad, dus snel gevonden), de winkelstraat (tien winkel waarvan vier meubelwinkels en drie dicht) en de Markt.

De Markt blijkt een leuk pleintje met aan een van de korte kanten het gemeentehuis dat over de toegangsweg heen is gebouwd. Aan een lange kant zit de brandweerkazerne. Aan de andere lange kant twee cafe’s. Tenslotte zit er nog een skelter-trapauto-familiefietsenvehuurder en dat is het.
Midden op het plein een fontein en wat grote bloembakken. Het is er rustig. Er staat een rijtje nieuwe auto’s van het type Suzuki SCross met vlaggen erbij, een strandhuis op wielen en een stel jeu-de-boules banen. Er horen een stuk of tien jobstudenten bij. De dames, getooid met tennisrokjes en dikke truien, vermaken zich met hun telefoon door foto’s van elkaar te maken bij het strandhuis. De heren, in witte korte broek en rood t-shirt, doen een wedstrijdje lange-afstand-jeu-de-boulen. Gelukkig liggen er pittenzakken op de banen en geen ballen…

We drinken bij een van de twee café’s wat en kijken een tijdje naar de jobstudenten. Met de auto’s kan een proefrit gemaakt worden, maar veel klandizie is er niet.
De heren besluiten dat we in plaats van met de kusttram ook met de auto terug naar Blankenberge kunnen.
De jobstudenten zijn allang blij dat er wat te doen is en als de heren een formulier invullen mogen we met de auto naar Blankenberge. Een van de jongens rijdt mee om de auto terug te brengen uiteraard.

De route is niet ingewikkeld, maar het is handig dat de auto ingebouwde navigatie heeft want niemand van ons weet hoe we Wenduine een beetje handig kunnen verlaten.

De auto is overigens voor vijf personen aan de krappe kant. En de hoofdruimte achterin is voor Meneer K:)dootje te weinig.
Ongeveer halverwege de route stoppen we zodat de heren kunnen wisselen. Dat doen we gewoon op de vluchtstrook, dat kan hier. De jobstudent begrijpt de opmerking die we erover maken niet eens, hij vindt er niets geks aan.

Ook Mr. RoodRunner blijkt achterin wat weinig hoofdruimte te hebben. Meneer K:)dootje zit voorin wel beter, maar het is goed dat de auto een schuifdak heeft (dat open staat), want heel ruim is het niet.

Meneer K:)dootje rijdt ons tot vlak voor de opgang naar de steiger. Met opzet te ver, zodat we nog achteruit moeten rijden. De auto heeft namelijk een achteruitrijcamera en die moeten we natuurlijk proberen. Terwijl Meneer K:)dootje op de spiegels achteruit rijdt hangen wij met zijn drieën voor het schermpje van de camera. Niet zo’n handig accessoire, maar grappig is het wel.

De jobstudent kan onze actie om de auto als taxi in te zetten wel waarderen. Hij vertelt dat ze een tour maken langs de Belgische kust en dat ze vandaag niet zo veel belangstellenden hadden. Het weer zat ook niet echt mee, geen strandweer dus weinig drukte aan de kust.
We bedanken de jobstudent en hij brengt de auto weet netjes terug naar Wenduine. Althans, dat nemen we maar aan…

Wij vertrekken naar de supermarkt voor de broodnodige inkopen:

Na het eten doen de heren en Mrs. RoodRunner traditioneel een potje jeu-de-boules op de baan bovenop de kade.

Omdat het inmiddels helder is geworden lopen we nog even de Dijk op om naar de zee te kijken. Het is prachtig!!

Om vijf uur ’s morgens zit ik rechtop in bed. Buiten klinkt het alsof de hemel naar beneden komt vallen. Overal rondom ons heftig onweer en het regent Hard. Gauw even checken of het niet inregent. Nee, gelukkig niet. Ook het raam lekt niet.

Het duurt even voordat ik weer in slaap ben gevallen, het noodweer blijft maar doorgaan.
’s Ochtends regent het nog steeds. We hadden al besloten dat we twee nachten zouden blijven, dus we hebben geen haast. Het blijft echter maar regenen. Havenmeester Wim vertelt dat een aantal kilometers verderop het onweer veel heftiger was dan hier. Waterschade, hagelschade en veel wind. Wij hebben dus geluk gehad.

De heren maken ’s morgens regententjes en het uitzicht is vervolgens als volgt:

Halverwege de ochtend waag ik mij voorzien van paraplu richting de douches. Dan blijkt nog een nadeel van de regen: de steile trap die naar het sanitair onder het gebouw van de reddingsbrigade leidt is spekglad. En ik stuiter ongeveer de helft van de vijftien treden op mijn rug naar beneden. AU!!!! Beton geeft niet mee… Alles doet het gelukkig nog, al ben ik inmiddels wel doorweekt. Gelukkig kan ik de schrik afspoelen onder de warme douche. De schade zal waarschijnlijk bestaan uit forse blauwe plekken aan de rechterkant van mijn rug en op mijn rechtse bovenbeen. O ja, en ik zal ook wel stijf worden zo te voelen. 😳

De rest van de dag beweeg ik als een bejaarde. Trapje op, trapje af de boot in of uit moet een beetje met beleid. Of in elk geval langzaam. Ergens tegenaan zitten met mijn heup/lenden is niet zo comfortabel. Ik zit dus bij voorkeur keurig rechtop.

Rond een uur of vier zijn we de regen beu en gaan we toch maar op pad.
We moeten immers echt om boodschappen vandaag. Als we de supermarkt uit komen is het zowaar droog! En dat blijft het uiteindelijk ook.

Gezien de weersverwachting voor morgen besluiten we nog een dag in Blankenberge te blijven. Morgen geven ze noordenwind af. Windkracht vijf. Dat is pal tegen en voor op zee best een fiks windje. We hebben vakantie, dus we gaan de sportieve (en oncomfortabele) uitdaging deze keer niet aan.