Van Duinkerke naar Boulogne: da’s best ver voor Karel.
De dag begint inmiddels traditiegetrouw zonder wind. Daarbij is het vandaag Warm. Heel warm. Absoluut noodweer*.

Gelukkig hebben we een paraplu/sol mee. Ook mag de buiskap plat.

Uiteindelijk verdienen we met al deze maatregelen genoeg wind om (ja, wel weer met de motor bij) te kunnen zeilen. Voor Calais mag de genua (het voorzeil) nog even naar beneden vanwege rare winddraaiingen. Terwijl ik op het voordek sta om dat te regelen vaart Meneer K:)dootje door een klotsbak (stroomraveling). En sta ik tot mijn middel in het water… Gelukkig was de buiskap nog niet terug omhoog zodat Meneer zelf ook nat wordt. Klein detail: de camera ook… (Gelukkig zonder schade)

Na de lunch kan de genua weer terug omhoog en zo zeilen we voorbij Cap Blanc Nez:

En Cap Griz Nez (je ziet als je goed kijkt Karels vriendje RoodRunner):

Na zeven uur varen krijgen we een mooi plekje. We vieren het bereiken van het verste punt met bubbels. Uiteraard.

Onder de zonnetent, want het is nog steeds noodweer.

’s Avonds na het eten komt er een hoop narigheid van de heuvels rollen. Véél wind, veel onweer, veel donker en veel regen.
En vooral het begin is onheilspellend:

*alles boven de 23 graden is noodweer. Ja. Echt.

Ooooo!
Gelukt!
Nog net (twee dagen maar) voor het einde van het seizoen aten we dan toch nog Oosterscheldekreeft dit jaar.

In Yerseke, bij Brasserie ’t Kaaigat.

Zoals altijd was het weer heerlijk, en keurig verzorgd.

De kreeft, die ik gelukkig met mijn overbuurvrouw deelde, was enorm. Ik had moeite om die ene halve op te krijgen.

Het leuke van kreeft eten, behalve dat het vreselijk lekker is, is dat het een soort sloopopdracht is. Wil je overal bij het vlees kunnen komen dan moet je flink je best doen. Een beetje puzzelen, het betere breek- en sloopwerk en uiteindelijk is dan het resultaat:

De lieve mevrouw van ’t Kaaigat maakte voor mij een toetje met fruit. Met niks. Geen slagroom, geen ijs, geen saus, gewoon niks.

Ik ben nu dus zoet en vol.

Als kind was ik altijd gefascineerd door het schrijfbureautje van mijn moeder. Met zo’n klep, allerlei vakjes en lades en laatjes.
Mijn moeder had het zelf in gebruik, dus meer dan er af en toe eens achter zitten zat er niet in.

Toen klein omaatje (mijn overgrootmoeder) overleed op de geweldige leeftijd van 95 jaar en me gevraagd werd of ik wat uit haar huisje wilde hebben wist ik het meteen: haar bureautje.

Mijn oom bracht het met de aanhanger. Het heeft eerst tijden in de garage gestaan, waar mijn moeder en ik (vooral mijn moeder) het ontdeden van decennia boenwas. O ja, en er zat de mieter in, zoals ze dat hier in Zeeland zeggen. Houtworm dus. Gelukkig is mijn moeder niet voor een gat te vangen en werd ook dat probleem opgelost. Ik weet niet meer precies hoe, maar het stonk.

Uiteindelijk belandde het bureautje op mijn scholierenkamer en gebruikte ik het de laatste drie jaar van de middelbare school voor het maken van mijn huiswerk.
Mee op kamers was minder praktisch, maar zodra ik klaar was met studeren ging het bureautje weer mee natuurlijk.

Nu staat het prominent in de woonkamer. Meestal dicht. Niet alleen omdat het dan minder plek inneemt, maar ook omdat ik nogal wat ‘troep’ verzameld heb om brieven/kaarten/kattenbelletjes mee te schrijven. Zodra ik iemand ga schrijven mag het natuurlijk open!

En mijn moeder? Die gebruikt haar eigen bureautje ook nog steeds.

(En bovenop Oma’s bureautje staat Fiep!)

Vandaag gingen Meneer K:)dootje en ik met Lies en Yep naar de CuliFair in Goes.
Het eten, de sfeer, het gezelschap: allemaal genieten!