Al een paar dagen regent het hier een groot deel van de dag. Ik vind die grijze dagen nogal somber, maar de tuin vindt het helemaal geweldig. Alles ontploft bijna, zo snel groeit het.
Met al die regen kom ik niet zoveel in de tuin maar vanavond was het lekker droog en kon ik de ‘schade’ opnemen. Oef! Dat wordt dooreten.
De pompoen neemt de ruimte. Ergens ertussen groeien nog twee selderieknollen. De aardappels zijn in elk geval boven de grond flink op dreef. Hopelijk doen ze onder de grond net zo hard hun best. Bietjes. Erwtjes. Die aten we vanavond, eigenlijk waren ze al aan de grote kant. Maar toch lekker. Weer een handje framboosjes.
De worteltjes zijn aan een inhaalslag bezig en de vijgen zijn met héél veel maar nog niet rijp. De courgette lijkt het na een karige start nu ook goed naar zijn zin te hebben. De braam is vastbesloten in één seizoen weer net zo groot te worden als hij was voordat hij tot de grond afgeknipt werd in verband met de nieuwe schutting, maar dat gaat ten koste van de bramen zelf. Volgend jaar hopelijk weer.
Hoewel je nu natuurlijk in één oogopslag kunt zien wat wat is, is dat niet altijd het geval. De afgelopen weken maakte ik daarom bordjes voor in de tuin. Die kleine groene plastic stekertjes raak ik altijd kwijt. Ik ga er eens op staan, of ik schoffel ze weg. Of meer van dat soort handigs.
Ik vond niks anders naar mijn zin en zaagde daarom maar een plaat triplex in stukken. Grondverven, lakken, schoolbordverf. Klaar.
Ok, dat klinkt een stuk sneller dan het in werkelijkheid ging.
Ik maakte er 15, dus ik kan even vooruit.
Het staat wel gezellig toch, die roze bordjes tussen het groen?
Huh? Wat?
Dinsdagochtend hoor ik een hoop lawaai van buiten komen. Veel ZZZZZZ! en af en toe een tik tegen het raam. Als ik opkijk zie ik bijen. VEEL bijen.
(klik op de foto voor een vergroting, dan zie je ze wel)
Ik ga buiten kijken, want het ziet ernaar uit dat ze ergens hier vlakbij neer willen strijken.
Dat klopt. In de heg in onze voortuin om precies te zijn. Niet de beste plek voor een bijenzwerm om te willen wonen, als je het mij vraagt. Maar ja, mij werd niets gevraagd.
De buren komen ook kijken. Ook zij zijn niet zo gelukkig met de keuze van de bijen. Nieuwe buren zijn leuk, maar dit zijn er wel erg veel tegelijk. En ze maken nogal kabaal.
Omdat de bijen niet van plan zijn uit zichzelf weer te verhuizen ga ik een uit-heg-zetting regelen. Een imker bellen dus. Op internet zoeken naar een imker in Goes levert niet zoveel op. Zoeken op ‘Honing Goes’ levert wel wat op. Een imker met de toepasselijke naam Jan Honing. Zelf heeft hij geen plek meer in zijn kasten, maar hij snort een collega-imker voor me op en die wil de zwerm wel komen halen.
Intussen hebben de bijen het zich gemakkelijk gemaakt in mijn heg.
De imker, Henk van der Scheer, arriveert met zijn vangkast.
Daarin heeft hij zes ramen, waarvan er twee al door een ander bijenvolk zijn opgebouwd met raten. Die maakt hij eerst nat, zodat de geur beter verspreid wordt.
Daarna schudt hij de bijen uit de heg in een emmer.
En kiept hij ze op de bijenkast.
Dekseltje erop en deze bijen zitten binnen.
Als de koningin ook al in de kast zit zullen de andere bijen ook de kast in willen. Omdat er nog een aanzienlijk deel van de zwerm (een kleintje volgens de imker, zo’n 5000 bijen) in de heg is blijven plakken schudt hij die er nog uit en giet ze voor de kast. Ze beginnen meteen naar binnen te kruipen, dus het is vrijwel zeker dat de koningin al in de kast zit.
De bijen die nog voor de kast zitten steken hun achterlijf in de lucht en wapperen met hun vleugels. Zo verspreiden ze de geur van hun koningin zodat de andere bijen van de zwerm weten waar ze moeten zijn.
De bijen zullen in de loop van de dag allemaal de kast opzoeken, ook de nog rondvliegende exemplaren. Tegen de tijd dat het donker wordt zitten de meesten binnen en komt de imker de kast weer ophalen, zo vertelt hij.
Deze bijen zijn kennelijk erg braaf, ze zitten ’s middags al vrijwel allemaal binnen. ’s Avonds heeft meneer Van der Scheer de kast weer opgehaald en de bijen verhuisd naar hun nieuwe stek.
Overigens zouden de bijen na een dag of drie vanzelf weer uit de heg zijn vertrokken. Als bijen gaan zwermen hebben ze namelijk een voorraadje voedsel mee dat toereikend is voor ongeveer drie dagen. Na die tijd moeten ze dus weer op zoek naar eten.
Hoewel het niet echt handig is, een bijenvolk in de voortuin, vond ik het ook wel weer jammer dat ze weg waren. Ik vind het wel fascinerend, zo’n bijenvolk. Ze functioneren met zijn vijfduizenden eigenlijk als één individu.
Deze bijen zullen samen met een of meerdere andere volken een grote zwerm gaan vormen, zo’n 60.000 bijen. Daarvoor voegt de imker ze samen in een kast en haalt hij de koninginnen weg totdat er nog één koningin per kast overblijft.
De bijen gaan ergens hier in de buurt, waar wel ruimte is, wonen. Hopelijk hebben ze het daar naar hun zin.
Meneer Van der Scheer, bedankt voor het ophalen van de bijen en voor alle informatie!
De pompoen neemt de ruimte. Ergens ertussen groeien nog twee selderieknollen. 
De aardappels zijn in elk geval boven de grond flink op dreef. Hopelijk doen ze onder de grond net zo hard hun best. 
Bietjes.
Erwtjes. Die aten we vanavond, eigenlijk waren ze al aan de grote kant. Maar toch lekker. 
Weer een handje framboosjes.
Ok, dat klinkt een stuk sneller dan het in werkelijkheid ging. 
k:)dootje 