Joep is nog steeds druk bezig met wennen. Wennen aan mensen dan, want met katten, huis en buiten heeft hij weinig problemen.

Mensen zijn spannend. En toch ook wel interessant. En soms niet zo eng. Als ze niet bewegen, of doen alsof je er niet bent, of als ze liggen. Dan valt het ook goed mee.

Dat mensen minder spannend zijn als ze liggen, betekent dat Joep dan wel op zijn gemakje dichtbij komt, en er gezellig bij gaat liggen. Ik word inmiddels vrijwel elke ochtend wakker geronkt omdat hij naast mijn kussen ligt.

Zodra ik misschien een oog begin open te doen, moet er geaaid worden. En vindt hij het heerlijk om tegen mijn arm aan te gaan liggen. Of er bovenop, waar hij dan toch wel weer van schrikt, zodat hij zich omdraait.

En hij, vanmorgen in elk geval, van het bed valt en zich vast moet grijpen met z’n nagels. Dat leverde mij vanmorgen de eerste verwonding door Joep toegebracht op: een van de dingen waaraan hij zich vastgreep was mijn arm. Au.

Gelukkig liet hij meteen los en ging hij weer terug liggen. Hij heeft zelfs even geprobeerd echt tegen me aan te gaan liggen (warm!!), maar dat was toch nog net te eng.

We komen er wel, Joep en wij.