Al weer een tijd geleden kreeg ik van Lies de vraag of ik haar onbreibare wol asiel wilde verlenen. Maar natuurlijk. Alle wol verdient asiel! Het was ook niet zo dat Lies de wol op straat wilde zetten, maar zelfs na jaren marineren was het nog niet tot een project getransformeerd. Lies vond dat de wol beter verdiende. 
Toen ik het kreeg was het midden in de zomer. Niet zo’n goed moment voor wol. Dat is toch meer de tijd voor katoen en ander luchtigs. Wel schoten er meteen een paar ideeën door mijn hoofd. 

Toen ik onlangs weer eens in mijn favoriete wolwinkel was (Atelier Bernardien in Oostkapelle) moest ik weer aan de onbreibare wol denken. En aan een van de ideeën die ik daarover had. Kort en goed: ik kocht op de gok een hoeveelheid donkerblauwe wol (Lana Grossa Bingo).

Een paar weken heb ik me in kunnen houden en eerst andere projecten af gemaakt. Hoewel er nog genoeg ligt kon ik het geroep van de onbreibare wol gisteren niet langer verdragen. Ik was natuurlijk niet vreselijk nieuwsgierig hoe het zou worden en of het effect dat ik in gedachten had ook werkelijkheid zou worden. Nee, ik vond het gewoon zielig voor de wol. Zó dicht bij een bestemming en dan nog zó lang moeten wachten. Pffff…

  Tadaaa! 

Onbreibare wol is (mee-)haakbaar!

  Met dank aan het schitterende weer buiten (ahem) voor de briljante belichting (ahem). Er zitten dus ook nog op de foto onzichtbare glitters in.
In elk geval: het werd een col, hij is heerlijk zacht en warm, de onbreibare wol is nog maar voor de helft op, de blauwe wol voor meer dan de helft, ik moet nodig weer naar de wolwinkel, het is weer voor warme dingen en mijn andere projecten voelen zich achtergesteld. 

Had ik al gezegd dat ik hem leuk vind?

(De onbreibare wol is van Natural Yarns, Adèle’s Mohair, Magic Balls, kleur Midnight. De donkerblauwe wol van Lana Grossa, Bingo, kleur 014).

De muts haakte ik ook pas. Daar vertel ik misschien volgende keer wel over.