Inmiddels twee jaar geleden haalden we Joep uit het asiel. Na veeeeeeeeel geduld is hij inmiddels helemaal gewend. Nou ja, helemaal is wel wat te inclusief misschien. Hij is aan ons, aan het huis, de omgeving en mijn moeder gewend. En hij is dikke vrienden met buurpoes Spikkel.

Visite (van de menselijke soort) vindt hij daarentegen Eng. Werklui ook.

Maar hij is ontzettend lief en heeft een heel blij karakter. De enkele keer dat hij vervelend is, en dan niet meer dan een beetje, is als hij wel heel lang op zijn ontbijt moet wachten. Lees: meer dan een uur na zijn gebruikelijke etenstijd.

Omdat Joep andere katten zo leuk vindt, en omdat er in het asiel nog zoveel katten zitten die ook een fijn thuis verdienen, gingen we kijken voor een vriend(innet)je voor Joep.

Dat lijkt nu vrij simpel, maar daar ging een vrij lange periode van twijfel aan de zijde van Meneer K:)dootje aan vooraf. Die zag zichzelf al de hele dag butleren met deuren en dergelijke. En hij zou het zielig vinden voor Joep als die het niet leuk vond. Uiteindelijk trok Ginny* hem, samen met de mevrouw van het asiel over de streep. Ginny door zich door haar baasjes te laten fotograferen, de mevrouw van het asiel door te vertellen dat ze dacht dat Joep het leuk zou vinden.

Afijn, we maakten een afspraak, gingen erheen en kwamen thuis met Loes.

Loes wist wat haar te doen stond: dezelfde middag lag ze al bij Meneer op zijn bureau om te ‘helpen’ werken. En ze klom op zijn schouder om mee te kunnen lezen op zijn scherm. Meneer was verkocht, voor zover nog nodig.

Loes had al snel het hele huis verkend en lag overal en nergens compleet op haar gemak: ‘ik woon hier dus’. Binnen een paar dagen aangevuld met verontwaardigde blikken als ze niet naar buiten mocht. Wat ze van Joep vond… Oordeel uitgesteld.

Joep vond, en vindt, Loes ontzettend interessant. Hij wil heel graag bij haar komen en aan haar gezicht ruiken, wat hij ook bij zijn vriend Spikkel doet. Dan miauwt hij even en rauzen ze daarna samen door de tuin. Of liggen ze op de tuinbank. Of verdwijnen ze naar zolder, waarbij wij het inmiddels opgegeven hebben dat te proberen te voorkomen.

Maar ja, Loes… is in tegenstelling tot Joep nergens bang van. Behalve van Joep. Zodra ze hem ziet, wordt ze heeeeeel voorzichtig en kruipt ze weg. Wel zo dat ze hem in de gaten kan houden. Maar verdekt opgesteld. En als Joep echt te dichtbij komt, schiet ze ervandoor. Naar haar Joepvrije-zone, bovenop de kast. Daar mag Joep niet komen.

Maar we houden stug vol. Ze is al gestopt met grommen naar Joep, blaast ook (bijna) niet meer naar hem en Joep blijft nog steeds even nieuwsgierig toenadering zoeken. Een van de eerste dagen konden ze samen op de bank, dat komt vast wel weer terug.

Tot die tijd vermaken we ons prima met de capriolen die ze uithaalt (Loes is een enorme speelpoes) en de houdingen waarin ze kan slapen.

*Ginny: de kitten die mijn broer en schoonzus uit het asiel haalden.