Gelukkig is het zich ’s morgens weer goed. De wind is ook veelbelovend, dus op naar Blankenberge. Het wordt een heerlijke zeiltocht, in bikini. Ik dan hè, Meneer K:)dootje natuurlijk niet.

Met de goede wind en lekker stroom mee zijn we keurig rond borreltijd in Blankenberge. Ons ‘vast pleksjen’ is al vergeven. Havenmeester Wim vindt dat we er eigenlijk toch hadden moeten liggen en drukt ons op het hart volgende keer van tevoren te bellen dat we eraan komen zodat hij de plek vrij kan houden.
Voor ons hoeft dat niet persé, maar het is wel heel lief van hem. Al sinds de eerste keer dat we met Karel in Blankenberge komen krijgen we van ‘Den Wiem’ een ereplekje: naast zijn ‘kotje’, onderaan de loopbrug vanaf de kade naar de steigers. Hij vindt het maar stoer dat we met Karel zo op pad gaan. Of Kareltje, zoals hij zegt.

Deze keer hebben we dus een ander plekje, net zo keurig. RoodRunner en Karel kunnen naast elkaar liggen, lekker makkelijk.
Mrs, RoodRunner gaat snel naar de viswinkel om de lekkere scampisalade die ze daar maken. Samen met alle restjes van andere lekkere dingen die we nog hebben wordt dat een goed gevulde borrel.

Omdat we geen zin hadden om boodschappen te doen moeten we wel uit eten ’s avonds. We steken de weg over en gaan naar Victory.

Het eten is, als vanouds, heerlijk.

Na het eten doen we nog een rondje over De Dijk, zoals ze de boulevard hier noemen. De heren hebben zich vandaag getooid met rode broek, matchende overhemden en de bij elkaar passende jasjes. Het geheel wordt afgemaakt met blauwe suède schoenen.

Zo kunnen ze tenminste flaneren…

De motor heeft de dreigementen kennelijk serieus opgevat en start vanmorgen voorbeeldig. Het belooft weer een heerlijke zeildag te worden.

We hijsen de complete set (grootzeil en genua) en varen aan de wind richting Nieuwpoort (dat is met de wind schuin van voren). De wind is ons goed gezind want we kunnen zonder overstag te hoeven tussen alle zandbanken door varen. Zelfs de Pas de Zuydcoote, een heel smal stukje vaarwater tussen twee zandbanken kunnen we helemaal zeilen.

Na de Trapegeer (een boei) kunnen we recht op Nieuwpoort af sturen. Het is inmiddels flink druk met allerlei bootjes: zeilboten, motorboten, visbootjes, catamarans. Het is duidelijk weekend, iedereen maakt van de gelegenheid gebruik om een rondje te varen.

Als we bijna bij de haven zijn raakt de wind een beetje op. Nadat de motor er weer van overtuigd is dat hij moet starten (grmbl) strijken we de genua en tuffen we het havenkanaal in. Daar is het druk en veel mensen hebben geen oog voor anderen die er ook varen. Sommigen varen heel hard, met hoge golven tot gevolg. Anderen heel langzaam en ook nog midden in het kanaal zodat passeren moeilijk is.

Maar goed, we komen zonder ongelukken bij de jachthaven. Mr. En Mrs. RoodRunner zijn al bij de havenmeester geweest en hebben twee plaatsen geregeld. We varen de haven door en zien onderweg op de kant nog bekenden staan. Even zwaaien en een kort gesprekje. Verderop in de haven ligt nog een bekende boot. De bemanning is niet aan boord zo te zien.

Inmiddels is het flink afgekoeld en het zicht is stukken minder geworden. Hopelijk is het morgen, als we weer verder willen, weer opgeklaard.
We besluiten vanavond frietjes te gaan eten. Dan kunnen we meteen Nieuwpoort-Bad een beetje bekijken.
De heren nemen de gelegenheid te baat om de broeken die ze in Oostende kochten (dezelfde ja, zeegroen) aan te trekken. Nadat ze het ook eens zijn geworden over ongeveer hetzelfde overhemd kunnen we op pad.

We lopen over de recent aangelegde wandelboulevard naar de Boulevard. De heren voorop. Ze hebben ook nog ongeveer dezelfde jas aangetrokken…
Onderweg zien we nog veel vogels op de slikken, het is inmiddels laag water. Er is zelfs een wulp bij.

Aangekomen op de Boulevard blijkt het zicht nog minder geworden. Wel waait het inmiddels weer behoorlijk. Geen fijn weer dus.
Al snel komen we een frituur tegen met de naam Dolfijntje. Dat vinden we gezien de communicatie die we gisteren over de marifoon hoorden wel thematisch dus daar gaan we heen!

Het blijkt voor een frituur nogal een sjieke tent te zijn, met navenante prijzen. Het is gelukkig ook lekkere friet.

Het uitzicht, dat normaal vanaf deze eerste verdieping waarschijnlijk mooi is, is nu, eh…, beperkt.

Na het eten wandelen we terug en eten we onderweg nog een ijsje.
Halverwege komen we langs de Ideeëntuin. Dat is nogal verlopen, maar met onze eigen ideeën erbij zien we heel verrassende dingen. Zoals daar zijn de theatertuin, de een-zitkuil-komt-weer-helemaal-terug-tuin, de wat-loopt-er-niet-dood-tuin, de jeu-de-boules-tuin, de misschien-is-dit-bedoeld-als-Japans-tuin, de onkruid-is-ook-groen-tuin, etc. We vermaken ons prima.

Terug bij de haven liggen Karel en RoodRunner nog keurig op hun plekje.

We hebben ook contact gehad met de bemanning van de boot die we vanmiddag al zagen liggen en zijn uitgenodigd om wat te komen drinken. We stappen dus met volle koffiekan bij hen aan boord en nadat we nog wat lekkers voor bij de borrel en olielampje Marnix (vernoemd naar de gulle gever) opgehaald hebben is het ineens zomaar twee uur ’s nachts. Huh? Afijn, tijd om te gaan slapen dus.

(Marnix)

Vandaag gaan we naar Duinkerke. Om half elf kunnen we pas voor het eerst het dok uit, dus kunnen we nog op het gemakje om boodschappen.

Als we klaarmaken om te vertrekken wil de motor niet starten. De hele vakantie loopt de bereidheid om te starten al terug maar nu lijkt er een algehele staking afgekondigd. Dat laten we natuurlijk niet gebeuren. De buren aan de steiger komen van alle kanten informeren of het wel gaat lukken en na wat forse argumenten (en vooral fysiek uithoudingsvermogen, starten gebeurt met een trekkoord) start hij én blijft hij lopen (dat was eigenlijk het grootste probleem, dat hij áls hij startte meteen weer uitviel).

Afijn, we zijn op tijd los. We hijsen in de haven alvast het grootzeil, dat kan goed met de windrichting. Vanwege de weersverwachting leggen we er weer een rifje in. Windkracht 4 schuin tegen is ons beloofd.

Dat schuin tegen blijkt te kloppen als we eenmaal buiten zijn. Die windkracht 4 zeker niet.
Dus: motor weer aan (wat nu gewoon in een keer lukt), genua naar beneden (dan heb ik tenminste ruimte om te werken op het voordek), rif uit het grootzeil trekken, overstag om op de juiste koers te komen en genua weer omhoog. Tijd voor lunch enzo.

Op de foto zie je het gereefde zeil. Het is niet helemaal tot boven gehesen zodat het oppervlak dat wind vangt wat kleiner is en je meer wind kunt hebben. En minder scheef gaat.

Het kleine Franse vlaggetje dat je ziet is het zogeheten gastenvlaggetje. Als je in een ander land dan je eigen land vaart hijs je uit beleefdheid een kleine versie van de vlag van dat land. Daarmee laat je dus zien dat je te gast bent.

Het wordt een heerlijke zeildag. Ongeveer halverwege, als wij maximaal stroom mee hebben komt ons een groepje zeilboten tegemoet. Ze hebben allemaal een gereefd grootzeil én de motor aan. De kleinste is minimaal anderhalve meter groter dan Karel. Dat betekent dat ze over het algemeen allemaal meer wind kunnen hebben voordat ze zouden moeten reven. Verder hadden wij het rif er juist weer uitgehaald omdat het niet hard waaide. En o ja, zij hadden de wind schuin achter, dus scheef gaan zouden ze ook niet. Bovendien kon de motor misschien wel uit als ze het grootzeil helemaal zouden hijsen.

Afijn, de verbazing was nog niet helemaal compleet. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat de boten echt heel dicht bij elkaar lagen. Ze konden elkaar waarschijnlijk wel verstaan met een beetje roepen.
Dat gebeurde echter niet, ze communiceerden over de marifoon. Wel leuk dat wij daardoor konden meegenieten. Zo hoorden we iemand die erg verbaasd was over het feit dat ze mét de motor bij zo weinig snelheid maakten, ondanks de stroom (Nb: wij hadden fors stroom mee, zij dus tegen). Ook was er iemand die dolfijnen had gezien (bruinvissen leek ons zo vlak onder de kust waarschijnlijker). Weer iemand anders meldde dat ze nu bij die grote witte boot lagen (Een ferry. Waar dat in letters van metershoog op staat aan de zijkant).
We begrepen dat ze met zijn allen onderweg waren naar Dover. We hopen dat ze veilig zijn aangekomen…

Inmiddels waren we in de aanloop naar Duinkerke beland. Ook hier weer was er vrachtverkeer waarvan het niet helemaal duidelijk was welke koers gevaren ging worden. Ook al vaar je dan zelf buiten hun vaargeul, zo’n ding is indrukwekkend genoeg om ruim op tijd maatregelen te nemen als je de indruk hebt dat dat nodig zou kunnen zijn. In dit geval was dat dus lange tijd niet heel duidelijk en dat was vervelend.

Vlak voor onze neus (nou ja, een kwartier ofzo voor ons) ging er een heel groot vrachtschip met behulp van drie sleepboten de haven van Duinkerke in. Die bijna 180 graden draai kan zo’n schip niet zelf maken.
We hadden er geen last van, het ging allemaal zo vlot dat hij al weg was toen wij bij de ingang van de haven waren.

Binnen kwamen we de RoodRunner weer tegen. Die had al een plekje voor ons allebei geregeld.

Tijdens de borrel spraken de mannen de buitenboordmotor ernstig toe. Ok, ze haalden hem half uit elkaar en maakten hem schoon. Daarna werkte hij weer naar behoren en daar dronken we nog wat op. Waarschijnlijke oorzaak van het euvel: ergens hebben we vuile benzine gekregen of benzine die al mengsmering was zonder dat we dat wisten. Daardoor verbrandt de benzine onvoldoende en blijft er rotzooi in de motor achter en worden de bougies vuil. En nog zo wat.

Omdat we in Calais al boodschappen deden kunnen we heerlijk rustig aan boord blijven en van de borrel meteen door met het diner.

Tussendoor haakte ik de Tas voor Lies klaar.

Voor het eerst sinds járen ben ik in Calais. En dus ook voor het eerst sinds járen mag ik een van mijn favoriete beelden weer eens in het echt gaan bekijken.
Les Bourgeois de Calais. Van Auguste Rodin. Sowieso een van mijn favoriete beeldhouwers.

Na de koffie gaan we op pad. Behalve naar het beeld willen we graag naar het kantmuseum. Omdat we niet precies weten waar dat is zoeken we eerst de Information Touristique. Onderweg komen we langs een mooi park, schitterend onderhouden. Groot contrast: er wonen ook mensen in dat park…

De informatie over het kantmuseum is snel gevonden: Calais heeft een heel jaar gewijd aan de kant, dus ook véél informatie. La Cité de la Dentelle et de la Mode ligt vlak achter het stadhuis. En Les Bourgeois staan ervoor. Komt dat even mooi uit!

Mooi stadhuis, mooi park.

En er middenin:

(Ingelaste waarschuwing voor fotospam)

Op naar het kantmuseum. Dat is gevestigd in een oude kantfabriek. Calais kent geen traditie van handgemaakte kant zoals bijvoorbeeld Brugge of Bayeux. Calais is juist een heel belangrijk (het belangrijkste?) centrum voor machinale kant.

De tentoonstelling in het museum begint wel met de geschiedenis van de kant, dus eerst naald- en kloskant. Daarna volgt de ontwikkeling van de machines en uitleg over de werking ervan, met demonstratie door een dialect sprekende Fransman.
Van het ontwerp tot de afwerking van de kant zijn er misschien wel 25 verschillende functies betrokken. Bijzonder om te zien.
Het hele museum is heel mooi vormgegeven met duidelijke uitleg in het Frans, Engels én Nederlands. Erg de moeite waard.
(Vanwege het zwakke licht ter bescherming van de kant helaas geen foto’s)

Inmiddels zijn we op de helft van de vakantie aangeland. Niet persé vanwege de tijd maar wel vanwege de weersverwachting besluiten we terug te keren naar The Continent, zoals de Britten zeggen. We krijgen volgens de voorspellingen de komende dagen (eindelijk ;)) lekker wind en vooral uit de goede richting. Als we tenminste vandaag oversteken.

Gisteravond hebben de heren uitgerekend dat we om half negen buiten moeten liggen. Dus om acht uur klinkt het vertreksein. Nou ja, ongeveer dan toch. De motor wil niet helemaal enthousiast meewerken. Maar met enige overtuigingskracht doet hij het toch.
Het is heel ander weer dan toen we aankwamen!

Een heerlijk zonnetje en een leuk windje. Een goede 4 Bft, net iets ruimer dan halve wind. Het zicht is uitstekend. We zeilen heerlijk, met een rifje in het grootzeil en de genua erop loopt Karel prima. Hij heeft het goed naar zijn zin, en wij dus ook. Vanwege de vorm van Karel onder water ligt hij bij deze golven (die best hoog zijn) heerlijk rustig. Genieten!

De berekeningen van de mannen kloppen weer precies en we komen uit waar we moeten zijn op de tijd die we bedacht hadden. Kleine flaw in the plan is dat de ferries die achter ons aan kwamen niet hun regelmatige dienst hebben gevaren. Er komt eerst ‘gewoon’ een ferry de haven uit, geen probleem. Daarna komen er echter drie tegelijk achter ons aan, zonder ruimte ertussen. Normaal varen ze ongeveer een twintig minuten uit elkaar, bij deze drie was dat nog geen tien minuten. Daar kunnen we dus niet tussendoor de haven in. 😦

Afijn, het is toch heerlijk zeilweer en de voornaamste zorg is dat we de laatste brug het dok in halen, maar die draait pas over drie kwartier. Dat is niet ontzettend lang, maar waarschijnlijk (hopelijk) wel lang genoeg. We varen dus nog maar een stukje van de haven weg, de ferries tegemoet. Dan liggen we niet in de weg als zij naar binnen willen. (Verhouding Karel – ferry: ongeveer driewieler – grote vrachtwagen)

De ferries willen de verloren tijd kennelijk inhalen want ze zijn zo de haven binnen. Wij erachteraan en als we bijna bij de brug zijn komen de jachten die het dok uit komen ons net tegemoet. Deze brug hebben we dus gemist, maar we zijn wel ruim op tijd voor de volgende.

In Calais is de jachthaven in een dok. Dat betekent dat er, ondanks het vrij grote tijverschil, altijd voldoende water staat voor de boten. Om dat water in het dok te houden moet dat natuurlijk worden afgesloten als het water zakt. In Calais gebeurt dat (net als op veel plaatsen, bijvoorbeeld ook in Dover) met een deur. Die staat open van ongeveer twee uur voor hoog water tot twee uur na hoog water. De brug boven de deur draait op vaste tijden.
Wij moeten dus wachten op de volgende brugopening. In de voorhaven is een aantal moorings gelegd waaraan je met je boot kunt wachten. Dat zijn boeien waar je aan vast kunt maken omdat ze een antenne met een ring op hun kop hebben. Het touw van je boot door die ring halen en weer terug op je boot vastmaken en klaar. Dat klinkt heel simpel maar omdat het water stroomt en golft, een boot geen rem heeft en de wind ook nog een duit in het zakje wil doen gaat het aanleggen aan een mooring niet altijd even soepel. Voor ons is het de eerste keer en we zullen het maar beginnersgeluk noemen: heel gemakkelijk liggen we in één keer vast.
Tijd om te lunchen.

Als de brug open gaat en we het dok invaren staat de havenmeester al klaar. Ik vertel hem in mijn beste Frans dat we graag twee nachten willen blijven en dat we samen met de RoodRunner zijn (die hadden de vorige brug nog gehaald). In het Engels vertelt de havenmeester waar we heen mogen. Hij vindt het jammer dat hij geen ligplaats meer vrij heeft naast de RoodRunner. Hij loopt mee om ons aan te pakken en begint ineens te roepen dat we wel bij de RoodRunner in hun ligplaats kunnen. Dat blijkt inderdaad te kunnen, ruimte zat! En zo liggen we op plaats B8bis. Met de jaarlijkse, de hele zomer durende, kermis ongeveer op het achterdek.

Het is warm en zonnig dus we passen ons aan aan de Fransen: boodschappen doen en aan de borrel. Zwaar leven hebben we…

Wauw! Wat is de wereld vandaag weer groot!
Niet meer mistig dus.

Na een bezoekje aan de Tourist Office en koffie op een terras om te plannen wat we gaan doen besluiten we een wandeling langs/over de krijtrotsen te maken, naar the South Foreland Lighthouse en St. Margarets.

Het is schitterend weer om te wandelen.
Eerst moeten we vanuit de stad een behoorlijke klim naar Dover Castle maken. Dat is van verre te zien, schitterende plek en strategisch geweldig natuurlijk. Het is niet vreemd dat de Romeinen (daar heb je ze weer) hier al een vuurtoren en uitkijkpost bouwden.

We lopen om het kasteel heen en treffen in het bos het opgeknapte monument voor Louis Blériot aan. Die landde hier met zijn vliegtuigje en was daarmee de eerste die Het Kanaal zo overstak.

En verder gaan we weer. We zijn nog lang niet op het hoogste punt en ook nog niet op de ‘echte’ White Cliffs.
Uiteindelijk komen we aan bij de ingang van het bezoekerscentrum. Het is een komen en gaan van bussen. Gelukkig kunnen wij er te voet makkelijk langs, de bussen moeten steeds op elkaar wachten.
Het uitzicht is geweldig!!

Voordat we onze wandeling over de public footpaths voortzetten moeten we natuurlijk goed lunchen. Dat kan gelukkig bij het bezoekerscentrum. De heren eten…. Hamburgers. Want die aten we gisteren nog niet…

Na het bezoekerscentrum lopen we echt langs de krijtrotsen. Hoog, steil, wit: indrukwekkend.

Uiteindelijk komen we aan bij de South Foreland Lighthouse. De hoogste vuurtoren van Engeland! (Wat wil je, op een krijtrots van 100 m hoog…)

Dit is de plek in Engeland die het dichtst bij Frankrijk ligt. De afstand is minder dan 20 km! We zien Frankrijk overigens niet, het is net niet helder genoeg.

Na de vuurtoren (waar we een ijsje eten) besluiten we niet met de bus terug te gaan maar terug te lopen. Ook nu weer over de footpaths:

Het eerste stuk gaat over een akker waar het graan al af is. Daarna mogen we er dwars doorheen. Als kind vond ik dat geweldig. Nu nog steeds 🙂

We klimmen over hekjes, ontwijken de nodige koeien, ontdekken hele sjieke hekjes speciaal voor wandelaars en raken ergens het pad kwijt. Uiteraard. (Stiekem hadden we niet zo heel veel zin ons een weg te banen door een bramenwoud-met-brandnetelgarnering.)

En dan…
Gaat het regenen. Niet heel zuinig.
En wij lopen langs een uitvalsweg van Dover, zonder berm. Afijn, we zijn er uiteindelijk zonder kleerscheuren vanaf gekomen en denken ook geen enkele (bus)chauffeur een hartaanval bezorgd te hebben.

Omdat we toch al nat zijn kunnen we het laatste stuk ook wel lopen. Dat gaat bovendien bergaf.
We komen nog een aantal reflectorpaaltjes tegen waarop kennelijk iets heel aantrekkelijks voor slakken zit:

Gelukkig wordt het droog voordat we terug op de boot zijn.
De mannen smeden plannen voor het avondprogramma.
Dat bestaat uiteindelijk uit: borrelen aan boord (totdat de volgende etappe open gaat), een bezoekje aan de Royal Cinque Ports Yacht Club met een drankje:

en vervolgens eten in The Eight Bells, een echte pub.

Zo was het best een lange dag.

Omdat we zo VROEG weggingen hadden we in Dover nog bijna een hele dag. Na het inhalen van enige slaap door deze en gene was er ineens toch nog maar een halve dag over.

Het was inmiddels nog mistiger geworden dan toen we net aangekomen waren. De krijtrots tegenover ons zagen we ’s morgens nog in zijn geheel:

’s Middags was de bovenkant in de wolken.

We verlummelen de rest van de dag lekker. Wel gaan we natuurlijk op supermarktexpeditie. Dat levert uiteindelijk laaaaaange broccoli op (en hamburgers en gebakken aardappels).

Tja….
Zo waren we eigenlijk binnen een week al in het gehoopte vakantiedoel. Wat moet je dan?

Meneer K:)dootje en Mr. RoodRunner zagen geen probleem en kwamen na enig puzzelen en wat biertjes, eh, sorry, een serieuze reisvoorbereiding uiteraard, tot de slotsom dat we naar Dover gingen.
Daarbij was het verheugende bericht dat we héél veel aan onze eerste dag in Engeland zouden hebben. We moesten namelijk om half zes weg…

Oef.

’s Morgens om vijf uur ging de wekker. O. Wacht.
Het is nog donker.
Dan moet de navigatieverlichting dus aan als we wegvaren. Eh…

Meneer K:)dootje doet alsnog een van de klusjes waar hij voor de vakantie niet meer aan toe kwam. Ik zet koffie en maak Karel zeilklaar.
Dat laatste blijkt wat voorbarig. Als we buiten komen (zonder werkend heklicht (achterlicht) maar met vervanging in de vorm van een opgehangen hoofdlampje) is de zee als een spiegel.

Langzaam wordt het steeds lichter. En helaas ook bewolkter. Wind komt er nog steeds niet, wel slechter zicht.
Als we de noordgaande Shipping Lane* zijn overgestoken en ook al bijna door de middenberm zijn roept Mr. RoodRunner ons op de marifoon**. Het zicht wordt steeds minder, het is dan nog ongeveer een halve mijl (dus ca 900 meter). We besluiten dichter bij elkaar te gaan varen zodat we elkaar in het zicht houden. Als ik terug buiten ben blijkt dat het nog mistiger is geworden en moeten we goed blijven kijken om RoodRunner te zien totdat we dichterbij zijn.

Inmiddels heeft Mr. RoodRunner contact gehad met Dover Coast Guard, de verkeersbegeleidingsdienst voor de scheepvaart in dit gedeelte van het Kanaal. Ze zien ons keurig varen op de radar en zullen schepen in de buurt waarschuwen dat wij er zijn. Even later klinkt dan ook over de marifoon: ‘Sorry to disturb you sir, but there are two little sailing yachts crossing the Shipping Lane in front of you, do you have them on your radar?’. Het antwoord was wel en toch ook niet geruststellend: ‘Yes sir, I have two targets on my radar, on my starboard side.’ Targets? Serieus? Maar goed, even later hoorden we achter ons een scheepstoeter. Het klonk als een flink schip. Maar gezien hebben we hem niet.

Dover Coast Guard bleef behulpzaam en berichtte ons weer wat later heel keurig: ‘According to my instruments you just left the Traffic Zone. The visibility around Dover is reported five cables.’ Dat klopte met onze navigatie. Five cables is een halve mijl, overigens.

En ja hoor. Het duurde even voordat we het zagen, maar Dover is er nog!
En zo vaart Karel voor het eerst the West Entrance binnen.

Karel is in Engeland!!
(En het is pas negen uur ’s ochtends lokale tijd…)

*De Shipping Lane is het verkeersscheidingsstelsel dat in Het Kanaal geldt. Het is daar druk met zeeschepen en om dat in goede banen te leiden is er een soort snelweg in de kaart getekend. Langs het vasteland loopt de route voor noordgaande schepen, langs de Engelse kant de route voor zuidgaande schepen.

** Een marifoon is een communicatiemiddel aan boord. Een soort radio, zoals een 27 MC-bakkie. Als je iemand oproept horen anderen die in de buurt zijn dat ook. Stations als Dover Coast Guard geven verkeersinformatie, weerberichten en dus begeleiding aan schepen.