Of: Restverwerking.
Of: Nog iets gevonden om met mijn nieuwe ding te spelen.
Hoe dan ook: het opvulmateriaal van de verzenddoos van mijn Speedy Stitcher was stevig doek. Duidelijk restjes waarmee de echte zeilmaker niets meer kon.
Ik haalde er nog precies een etui voor onze zeilmakersspullen uit. Of in elk geval voor de Speedy Stitcher.
Misschien dat ik het klittenband nog een keer opnieuw doe, met twee naadjes in plaats van een. Maar vooralsnog zit het vast.
Aan boord hebben we (uiteraard) meerdere zeilbandjes. Een set oude (zie boven) en een set nieuwe. De oude zijn van lekker stevig materiaal, niet te stug om te knopen en niet te glad zodat de knopen niet zomaar los gaan. De lusjes zijn helaas aan het doorslijten, waardoor we ze niet meer voor alles kunnen gebruiken.
De rest van de bandjes vertoont nog helemaal geen slijtage. Zonde om ze weg te doen dus. Ik bedacht dat ik het lusje eraf kon snijden en een nieuw lusje kon naaien. De bandjes zijn lang genoeg.
Het afsnijden van het lusje ging prima. Het naaien van het nieuwe lusje was… een uitdaging. Het materiaal is te dik voor de naaimachine (nou ja, voor mijn huis- tuin- en keukenmodel) dus moest het op de hand. Helaas bleek zelfs mijn dikke zeilmakersnaald toch niet stevig genoeg.
Ik bedacht dat ik een bevriende zeilmaker wel kon vragen zijn machine even over mijn zeilbandjes te halen en ging op zoek naar een nieuwe naald.
Toen vond (en kocht) ik een naaimachine. 
Eentje voor zwaar werk: The Speedy Stitcher.
Compleet met meerdere naalden, waaronder een kromme, en met extra garen.
Was de vormgeving van de verpakking al mooi, de gebruiksaanwijzing is helemaal leuk. 
Natuurlijk heb ik hem al geprobeerd, ik had speciaal de zeilbandjes mee naar huis genomen. 
Eerste (links) en tweede naadje.
Drie weer bruikbare bandjes!
Het ‘speedy’ klopt aardig, al is het ‘netjes en regelmatig’ dan nog wel een uitdaging.
Nu kijk ik steeds rond of ik nog iets speedy kan stitchen. En denk ik steeds aan Suske en Wiske…
O, en zoals volkomen te verwachten viel: ik vergat de naald die ik eigenlijk ging kopen mee te bestellen.
(Bonus: E-sails, de leverancier, gebruikte een restant stevig zeildoek als vulmiddel voor de verzenddoos. Dat wordt nog iets. Uiteraard.)
De komende paar maanden werk ik tweeëneenhalve dag per week bij een baas om iemand te vervangen die met zwangerschapsverlof is.
Deze werkgever is nogal groot en er lopen ook heel veel mensen rond die er niet werken, dus de personeelsleden dragen verplicht een personeelspas. Je hebt de pas ook nodig om te kunnen printen, iets wat ik in mijn functie regelmatig doe. Het is dus niet alleen verplicht, maar ook handig om je pasje bij je te hebben.
Zolang je een broek aan hebt, of een jasje, is het zichtbaar dragen van je pasje niet zo’n probleem. Er zit standaard zo’n klemmetje aan: 
Maar ja, in geval van een jurk is dat toch niet optimaal. Daarnaast is er voor het inloggen in het systeem een digidinges nodig, die je dus ook altijd bij je hebt, want dan kun je op alle werkstations werken. O, en de sleutel van je kamer, want met veel niet-werknemers is een deurslot een vrij eenvoudige manier om vertrouwelijke stukken daadwerkelijk vertrouwelijk te houden.
Afijn, een bosje spullen dus. Een sleutelkoordachtig iets leek me een handige manier om ze bij elkaar te houden. Een aantal jaar geleden kreeg ik eens een handvol van die dingen. De bruikbare delen knipte ik eraf en bewaarde ik.
Met twee gezellige lintjes en de naaimachine maakte ik nu een vrolijk sleutel-digidinges-pasjeskoord. Ik kan morgen georganiseerd naar het werk! 
k:)dootje 