Wauw! Wat is de wereld vandaag weer groot!
Niet meer mistig dus.

Na een bezoekje aan de Tourist Office en koffie op een terras om te plannen wat we gaan doen besluiten we een wandeling langs/over de krijtrotsen te maken, naar the South Foreland Lighthouse en St. Margarets.

Het is schitterend weer om te wandelen.
Eerst moeten we vanuit de stad een behoorlijke klim naar Dover Castle maken. Dat is van verre te zien, schitterende plek en strategisch geweldig natuurlijk. Het is niet vreemd dat de Romeinen (daar heb je ze weer) hier al een vuurtoren en uitkijkpost bouwden.

We lopen om het kasteel heen en treffen in het bos het opgeknapte monument voor Louis Blériot aan. Die landde hier met zijn vliegtuigje en was daarmee de eerste die Het Kanaal zo overstak.

En verder gaan we weer. We zijn nog lang niet op het hoogste punt en ook nog niet op de ‘echte’ White Cliffs.
Uiteindelijk komen we aan bij de ingang van het bezoekerscentrum. Het is een komen en gaan van bussen. Gelukkig kunnen wij er te voet makkelijk langs, de bussen moeten steeds op elkaar wachten.
Het uitzicht is geweldig!!

Voordat we onze wandeling over de public footpaths voortzetten moeten we natuurlijk goed lunchen. Dat kan gelukkig bij het bezoekerscentrum. De heren eten…. Hamburgers. Want die aten we gisteren nog niet…

Na het bezoekerscentrum lopen we echt langs de krijtrotsen. Hoog, steil, wit: indrukwekkend.

Uiteindelijk komen we aan bij de South Foreland Lighthouse. De hoogste vuurtoren van Engeland! (Wat wil je, op een krijtrots van 100 m hoog…)

Dit is de plek in Engeland die het dichtst bij Frankrijk ligt. De afstand is minder dan 20 km! We zien Frankrijk overigens niet, het is net niet helder genoeg.

Na de vuurtoren (waar we een ijsje eten) besluiten we niet met de bus terug te gaan maar terug te lopen. Ook nu weer over de footpaths:

Het eerste stuk gaat over een akker waar het graan al af is. Daarna mogen we er dwars doorheen. Als kind vond ik dat geweldig. Nu nog steeds 🙂

We klimmen over hekjes, ontwijken de nodige koeien, ontdekken hele sjieke hekjes speciaal voor wandelaars en raken ergens het pad kwijt. Uiteraard. (Stiekem hadden we niet zo heel veel zin ons een weg te banen door een bramenwoud-met-brandnetelgarnering.)

En dan…
Gaat het regenen. Niet heel zuinig.
En wij lopen langs een uitvalsweg van Dover, zonder berm. Afijn, we zijn er uiteindelijk zonder kleerscheuren vanaf gekomen en denken ook geen enkele (bus)chauffeur een hartaanval bezorgd te hebben.

Omdat we toch al nat zijn kunnen we het laatste stuk ook wel lopen. Dat gaat bovendien bergaf.
We komen nog een aantal reflectorpaaltjes tegen waarop kennelijk iets heel aantrekkelijks voor slakken zit:

Gelukkig wordt het droog voordat we terug op de boot zijn.
De mannen smeden plannen voor het avondprogramma.
Dat bestaat uiteindelijk uit: borrelen aan boord (totdat de volgende etappe open gaat), een bezoekje aan de Royal Cinque Ports Yacht Club met een drankje:

en vervolgens eten in The Eight Bells, een echte pub.

Zo was het best een lange dag.