Inmiddels zijn we op de helft van de vakantie aangeland. Niet persé vanwege de tijd maar wel vanwege de weersverwachting besluiten we terug te keren naar The Continent, zoals de Britten zeggen. We krijgen volgens de voorspellingen de komende dagen (eindelijk ;)) lekker wind en vooral uit de goede richting. Als we tenminste vandaag oversteken.

Gisteravond hebben de heren uitgerekend dat we om half negen buiten moeten liggen. Dus om acht uur klinkt het vertreksein. Nou ja, ongeveer dan toch. De motor wil niet helemaal enthousiast meewerken. Maar met enige overtuigingskracht doet hij het toch.
Het is heel ander weer dan toen we aankwamen!

Een heerlijk zonnetje en een leuk windje. Een goede 4 Bft, net iets ruimer dan halve wind. Het zicht is uitstekend. We zeilen heerlijk, met een rifje in het grootzeil en de genua erop loopt Karel prima. Hij heeft het goed naar zijn zin, en wij dus ook. Vanwege de vorm van Karel onder water ligt hij bij deze golven (die best hoog zijn) heerlijk rustig. Genieten!

De berekeningen van de mannen kloppen weer precies en we komen uit waar we moeten zijn op de tijd die we bedacht hadden. Kleine flaw in the plan is dat de ferries die achter ons aan kwamen niet hun regelmatige dienst hebben gevaren. Er komt eerst ‘gewoon’ een ferry de haven uit, geen probleem. Daarna komen er echter drie tegelijk achter ons aan, zonder ruimte ertussen. Normaal varen ze ongeveer een twintig minuten uit elkaar, bij deze drie was dat nog geen tien minuten. Daar kunnen we dus niet tussendoor de haven in. 😦

Afijn, het is toch heerlijk zeilweer en de voornaamste zorg is dat we de laatste brug het dok in halen, maar die draait pas over drie kwartier. Dat is niet ontzettend lang, maar waarschijnlijk (hopelijk) wel lang genoeg. We varen dus nog maar een stukje van de haven weg, de ferries tegemoet. Dan liggen we niet in de weg als zij naar binnen willen. (Verhouding Karel – ferry: ongeveer driewieler – grote vrachtwagen)

De ferries willen de verloren tijd kennelijk inhalen want ze zijn zo de haven binnen. Wij erachteraan en als we bijna bij de brug zijn komen de jachten die het dok uit komen ons net tegemoet. Deze brug hebben we dus gemist, maar we zijn wel ruim op tijd voor de volgende.

In Calais is de jachthaven in een dok. Dat betekent dat er, ondanks het vrij grote tijverschil, altijd voldoende water staat voor de boten. Om dat water in het dok te houden moet dat natuurlijk worden afgesloten als het water zakt. In Calais gebeurt dat (net als op veel plaatsen, bijvoorbeeld ook in Dover) met een deur. Die staat open van ongeveer twee uur voor hoog water tot twee uur na hoog water. De brug boven de deur draait op vaste tijden.
Wij moeten dus wachten op de volgende brugopening. In de voorhaven is een aantal moorings gelegd waaraan je met je boot kunt wachten. Dat zijn boeien waar je aan vast kunt maken omdat ze een antenne met een ring op hun kop hebben. Het touw van je boot door die ring halen en weer terug op je boot vastmaken en klaar. Dat klinkt heel simpel maar omdat het water stroomt en golft, een boot geen rem heeft en de wind ook nog een duit in het zakje wil doen gaat het aanleggen aan een mooring niet altijd even soepel. Voor ons is het de eerste keer en we zullen het maar beginnersgeluk noemen: heel gemakkelijk liggen we in één keer vast.
Tijd om te lunchen.

Als de brug open gaat en we het dok invaren staat de havenmeester al klaar. Ik vertel hem in mijn beste Frans dat we graag twee nachten willen blijven en dat we samen met de RoodRunner zijn (die hadden de vorige brug nog gehaald). In het Engels vertelt de havenmeester waar we heen mogen. Hij vindt het jammer dat hij geen ligplaats meer vrij heeft naast de RoodRunner. Hij loopt mee om ons aan te pakken en begint ineens te roepen dat we wel bij de RoodRunner in hun ligplaats kunnen. Dat blijkt inderdaad te kunnen, ruimte zat! En zo liggen we op plaats B8bis. Met de jaarlijkse, de hele zomer durende, kermis ongeveer op het achterdek.

Het is warm en zonnig dus we passen ons aan aan de Fransen: boodschappen doen en aan de borrel. Zwaar leven hebben we…