Het laatste weekend van onze vakantie brengen we door in hometown Goes. Deze keer liggen we in Jachthaven De Werf, schitterend nostalgisch. Een aanrader om even binnen te lopen als je in de buurt bent. Het is bijna middenin de stad maar daar merk je niks van. Een wereldje op zichzelf.

We vermaken ons met winkelen (de heren kopen allebei een polo passend bij de nieuwe broeken), boodschappen doen (er moet nog gebarbecued worden deze vakantie) en lezen en niks doen.

Tussendoor bezoeken we de verjaardag van Npzss (omdat we vlak bij huis liggen kunnen we gemakkelijk met een auto op stap) en barbecuen we. Dat is nog een avontuur. We zouden namelijk de gasbarbecue van de RoodRunner gebruiken. Maar de aansluiting van het nieuwe tankje blijkt niet goed te passen. Gelukkig liggen we dus dicht bij huis en kunnen we onze barbecue en kolen ophalen. De barbecue zelf genoot wel van zijn weekend weg.

Omdat de heren voor de barbecue op vrijdag nogal enthousiast inkochten doen we het zaterdag nog eens met de restjes. Uiteraard ‘moeten’ we beide dagen voorafgaand aan het eten ook borrelen, want ook daarvoor hebben we nog vanalles in huis. Het weer werkt goed mee en het Werfje beschikt over genoeg knusse plekjes dus het sfeerbeeld ziet er als volgt uit:

Vlakbij groeit een schitterende passiebloem.

Tussen alle drukke bezigheden door brengen we al wat was naar huis, nemen we de post door en aaien we Groentekat alvast.

Zaterdagochtend komen Lies en Yep om de koffie. Yep had al eens eerder kennis gemaakt met Karel, hij was al eens bemanning voor Meneer K:)dootje. Lies zag Karel nog nooit in levende lijve. Het was een aangename kennismaking, resulterend in een eigen blogpost voor Karel in de serie ‘Wat ik vandaag maakte’ die Lies schrijft.

Zondag varen we, helaas op de motor wegens gebrek aan wind, definitief teug naar Wolphaartsdijk. Na het sjouwen van de spullen naar de auto spelen we nog een potje jeu-de-boule met de ballen die we na de proefrit in Blankenberge kregen. Die plastic ballen op de ‘officiële’ baan geven hilarische effecten.

Daarna weten we geen excuus meer en moeten we echt naar huis. Het werkende leven weer tegemoet…

Vandaag varen we terug naar Wolphaartsdijk. De vakantie is nog niet voorbij, maar we hebben een afspraak met Orion en haar bemanning.

Op het meer kunnen we nog heerlijk zeilen. En eindelijk kunnen we de boom eens uitproberen. Het oog op de mast zit weliswaar nog steeds vast zodat we het niet op de goede hoogte kunnen schuiven, maar de rest van het systeem werkt. Jeej!

Het is mooi weer, eigenlijk veel te mooi om in de haven te liggen. Maar ja, dagelijkse dingen hè? Dus terwijl Meneer K:)dootje Karel afspuit en nog wat klusjes doet ga ik naar de supermarkt. En langs de havenmeester om even bij te praten.

Als ik terugkom van de supermarkt is de Orion ook aangekomen. Brr, npzss en neef D en nichtje N zijn net onderweg naar Karel. Dat plan wijzigen we naar speeltuin. Neef D roept Oom en samen vermaken ze zich op de glijbaan.

Nichtje N regelt intussen even de zaken zoals die volgens haar horen te zijn. Klittenband moet niet dicht.

Als Mr. en Mrs. RoodRunner weer terug zijn van hun rondje boodschappen/was/etc. borrelen we met zijn allen op het barbecueveld. Neef D vermaakt zich op het springkussen en Meneer K:)dootje en Mr. RoodRunner kijken daar wat jaloers naar. Ze hebben het geprobeerd hoor, maar het commentaar dat ze kregen was duidelijk: ‘Oom niet!’…
Mrs. RoodRunner mag wel meedoen:

Na de borrel halen de heren frietjes. Het uitpakken van de bestelling levert diverse verrassingen op maar uiteindelijk heeft iedereen een portie friet en een snack. En als hij/zij geluk
heeft is dat de snack die besteld was. De frietboer was niet in zijn beste doen, kennelijk… Het smaakte er niet minder om gelukkig.
Nichtje N weet zichzelf nog wat viezer te maken met de frietjes van mama en de tomaatjes die haar broer uitdeelt. Halve tomaat voor N, halve tomaat voor haar t-shirt 😉
Heerlijk!

Als de bemanning van Orion naar huis is vertrokken drinken wij nog even koffie. Morgen gaan we naar Goes, want we moeten nog naar ’t Werfje.

Zoals havenmeester Wim gisteren beloofde is het heerlijk weer vandaag. De stroom gaat pas vanmiddag lopen dus we kunnen eerst nog om boodschappen en brood. En natuurlijk drinken we ook eerst koffie. Met shortbread.

Rond de middag vertrekken we. De wind is fors minder dan gisteren, maar in de aanloop naar Blankenberge staan nog leuke golven van de wind van gisteren. Dat levert leuke plaatjes op, gemaakt door Mrs. RoodRunner.

(Ik was binnen de camera halen om RoodRunner ook op de foto te zetten).

Nadat we door de golven zijn hijsen we ook de genua en zeilen we heerlijk richting Vlissingen. Het is weer een prachtige zeildag.
Het is redelijk druk op de Rede van Vlissingen, maar we kunnen toch rustig oversteken. Wel moet even de motor bij omdat de wind een beetje afneemt.

We kunnen vrij vlot door de bruggen over het Kanaal door Walcheren. Uiteraard zijn er weer een paar boten die het systeem niet zo goed door hebben. Als het licht van de brug op rood-groen gaat is het de bedoeling dat je opvaart tot vlakbij de brug. En ja, met veel boten die liggen te wachten lig je dan best dicht bij elkaar. Dat klopt.
Als de brug dan open gaat kun je doorvaren zodra dat past. Je hoeft niet te wachten tot het licht op groen gaat. Dat kan namelijk pas als de brug in zijn vergrendeling staat, en dus helemaal open is. Als je dan pas begint met doorvaren moet het verkeer lang wachten. Ook de tegemoetkomende boten moeten dan lang wachten. De brugwachters vinden dat dus erg onprettig. (In andere delen van Nederland mag je pas beginnen varen als het licht groen is, dat is wel verwarrend)

Afijn, uiteindelijk, na wat gemopper over de marifoon door de brugwachter zijn we aan het begin van de avond in Middelburg. We mogen achter de Maïsbaai liggen en moeten dus even wachten tot de havenmeester het bruggetje voor ons heeft open gedaan.
Dat bruggetje is ’s avonds mooi verlicht!

Meneer K:)dootje en Mr. & Mrs. RoodRunner doen nog een avondstadswandeling door Middelburg. Ik was af.

Morgen hebben we een date met Orion en zijn bemanning: Brr, Npzss, neef D en nichtje N!

O…
Ja…
Stijf ben ik inderdaad. En beurs. Maar goed, dat wordt niet minder als je daar veel over nadenkt, dus gewoon aan de gang. Bewegen met beleid en er zelf om lachen helpt het best.

We beginnen vandaag met overleg tijdens de koffie. Met shortbread. De Engelsen houden er qua koken en bakken soms rare gewoontes op na, maar shortbread staat bovenaan mijn lijstje prettige-baksels-uit-Engeland. We kochten dus een (veel te klein, dat spreekt) pakje.

We besluiten vandaag te gaan wandelen naar Wenduine. Dat is hier een paar kilometer vandaan. We willen terug met de kusttram, want een ritje daarmee staat nog op het vakantie-wensenlijstje. Fysiek lijkt de wandeling me een beetje een uitdaging, het pad loopt door de duinen…

Voordat we echt kunnen vertrekken brengen we de vuilnis weg. Vroeger stond er een verzamelbak op de steiger, maar die is ‘magisch verdwenen’ aldus een van de havenmeesters. De gemeente vond het tijd worden voor een serieus systeem dus nu zijn er ondergrondse containers gekomen. Het inwerpen van afval kost € 0,50, dus we hebben de afgelopen dagen het afval gespaard om van die ene vijftig cent zoveel mogelijk profijt te hebben. We blijven tenslotte Zeeuwen hè.

Na het vuilnisavontuur halen we een broodje voor de lunch (met garnalenkroket, een van de culinaire hoogtepunten van België).

Daarna op pad. Om de Spuikom heen, op zoek naar het begin van het duinpad. De duinen lijken ons een mooi startpunt van de zoektocht.
En jawel, het pad is er. Je verwacht het niet…

De tocht zou volgens de kaart ongeveer drie kilometer moeten zijn. Het eerste het beste bordje dat we tegenkomen, na een minuut of tien wandelen, vertelt ons dat we al meer dan twee kilometer gehad hebben en dat het nog ongeveer een kilometer naar Wenduine is. Rare maatvoering hier in België…

Onderweg lopen we onder een bijzondere voetgangersbrug door. De brug voert van een huisjespark naar het strand en ziet eruit als een willekeurig bij elkaar gebonden stapel houtjes. Heel kunstig!

We zijn vrij snel in Wenduine en gaan op zoek naar de drie toeristische hoogtepunten die het dorp kent: de Boulevard (daar eindigt het wandelpad, dus snel gevonden), de winkelstraat (tien winkel waarvan vier meubelwinkels en drie dicht) en de Markt.

De Markt blijkt een leuk pleintje met aan een van de korte kanten het gemeentehuis dat over de toegangsweg heen is gebouwd. Aan een lange kant zit de brandweerkazerne. Aan de andere lange kant twee cafe’s. Tenslotte zit er nog een skelter-trapauto-familiefietsenvehuurder en dat is het.
Midden op het plein een fontein en wat grote bloembakken. Het is er rustig. Er staat een rijtje nieuwe auto’s van het type Suzuki SCross met vlaggen erbij, een strandhuis op wielen en een stel jeu-de-boules banen. Er horen een stuk of tien jobstudenten bij. De dames, getooid met tennisrokjes en dikke truien, vermaken zich met hun telefoon door foto’s van elkaar te maken bij het strandhuis. De heren, in witte korte broek en rood t-shirt, doen een wedstrijdje lange-afstand-jeu-de-boulen. Gelukkig liggen er pittenzakken op de banen en geen ballen…

We drinken bij een van de twee café’s wat en kijken een tijdje naar de jobstudenten. Met de auto’s kan een proefrit gemaakt worden, maar veel klandizie is er niet.
De heren besluiten dat we in plaats van met de kusttram ook met de auto terug naar Blankenberge kunnen.
De jobstudenten zijn allang blij dat er wat te doen is en als de heren een formulier invullen mogen we met de auto naar Blankenberge. Een van de jongens rijdt mee om de auto terug te brengen uiteraard.

De route is niet ingewikkeld, maar het is handig dat de auto ingebouwde navigatie heeft want niemand van ons weet hoe we Wenduine een beetje handig kunnen verlaten.

De auto is overigens voor vijf personen aan de krappe kant. En de hoofdruimte achterin is voor Meneer K:)dootje te weinig.
Ongeveer halverwege de route stoppen we zodat de heren kunnen wisselen. Dat doen we gewoon op de vluchtstrook, dat kan hier. De jobstudent begrijpt de opmerking die we erover maken niet eens, hij vindt er niets geks aan.

Ook Mr. RoodRunner blijkt achterin wat weinig hoofdruimte te hebben. Meneer K:)dootje zit voorin wel beter, maar het is goed dat de auto een schuifdak heeft (dat open staat), want heel ruim is het niet.

Meneer K:)dootje rijdt ons tot vlak voor de opgang naar de steiger. Met opzet te ver, zodat we nog achteruit moeten rijden. De auto heeft namelijk een achteruitrijcamera en die moeten we natuurlijk proberen. Terwijl Meneer K:)dootje op de spiegels achteruit rijdt hangen wij met zijn drieën voor het schermpje van de camera. Niet zo’n handig accessoire, maar grappig is het wel.

De jobstudent kan onze actie om de auto als taxi in te zetten wel waarderen. Hij vertelt dat ze een tour maken langs de Belgische kust en dat ze vandaag niet zo veel belangstellenden hadden. Het weer zat ook niet echt mee, geen strandweer dus weinig drukte aan de kust.
We bedanken de jobstudent en hij brengt de auto weet netjes terug naar Wenduine. Althans, dat nemen we maar aan…

Wij vertrekken naar de supermarkt voor de broodnodige inkopen:

Na het eten doen de heren en Mrs. RoodRunner traditioneel een potje jeu-de-boules op de baan bovenop de kade.

Omdat het inmiddels helder is geworden lopen we nog even de Dijk op om naar de zee te kijken. Het is prachtig!!

Om vijf uur ’s morgens zit ik rechtop in bed. Buiten klinkt het alsof de hemel naar beneden komt vallen. Overal rondom ons heftig onweer en het regent Hard. Gauw even checken of het niet inregent. Nee, gelukkig niet. Ook het raam lekt niet.

Het duurt even voordat ik weer in slaap ben gevallen, het noodweer blijft maar doorgaan.
’s Ochtends regent het nog steeds. We hadden al besloten dat we twee nachten zouden blijven, dus we hebben geen haast. Het blijft echter maar regenen. Havenmeester Wim vertelt dat een aantal kilometers verderop het onweer veel heftiger was dan hier. Waterschade, hagelschade en veel wind. Wij hebben dus geluk gehad.

De heren maken ’s morgens regententjes en het uitzicht is vervolgens als volgt:

Halverwege de ochtend waag ik mij voorzien van paraplu richting de douches. Dan blijkt nog een nadeel van de regen: de steile trap die naar het sanitair onder het gebouw van de reddingsbrigade leidt is spekglad. En ik stuiter ongeveer de helft van de vijftien treden op mijn rug naar beneden. AU!!!! Beton geeft niet mee… Alles doet het gelukkig nog, al ben ik inmiddels wel doorweekt. Gelukkig kan ik de schrik afspoelen onder de warme douche. De schade zal waarschijnlijk bestaan uit forse blauwe plekken aan de rechterkant van mijn rug en op mijn rechtse bovenbeen. O ja, en ik zal ook wel stijf worden zo te voelen. 😳

De rest van de dag beweeg ik als een bejaarde. Trapje op, trapje af de boot in of uit moet een beetje met beleid. Of in elk geval langzaam. Ergens tegenaan zitten met mijn heup/lenden is niet zo comfortabel. Ik zit dus bij voorkeur keurig rechtop.

Rond een uur of vier zijn we de regen beu en gaan we toch maar op pad.
We moeten immers echt om boodschappen vandaag. Als we de supermarkt uit komen is het zowaar droog! En dat blijft het uiteindelijk ook.

Gezien de weersverwachting voor morgen besluiten we nog een dag in Blankenberge te blijven. Morgen geven ze noordenwind af. Windkracht vijf. Dat is pal tegen en voor op zee best een fiks windje. We hebben vakantie, dus we gaan de sportieve (en oncomfortabele) uitdaging deze keer niet aan.

Gelukkig is het zich ’s morgens weer goed. De wind is ook veelbelovend, dus op naar Blankenberge. Het wordt een heerlijke zeiltocht, in bikini. Ik dan hè, Meneer K:)dootje natuurlijk niet.

Met de goede wind en lekker stroom mee zijn we keurig rond borreltijd in Blankenberge. Ons ‘vast pleksjen’ is al vergeven. Havenmeester Wim vindt dat we er eigenlijk toch hadden moeten liggen en drukt ons op het hart volgende keer van tevoren te bellen dat we eraan komen zodat hij de plek vrij kan houden.
Voor ons hoeft dat niet persé, maar het is wel heel lief van hem. Al sinds de eerste keer dat we met Karel in Blankenberge komen krijgen we van ‘Den Wiem’ een ereplekje: naast zijn ‘kotje’, onderaan de loopbrug vanaf de kade naar de steigers. Hij vindt het maar stoer dat we met Karel zo op pad gaan. Of Kareltje, zoals hij zegt.

Deze keer hebben we dus een ander plekje, net zo keurig. RoodRunner en Karel kunnen naast elkaar liggen, lekker makkelijk.
Mrs, RoodRunner gaat snel naar de viswinkel om de lekkere scampisalade die ze daar maken. Samen met alle restjes van andere lekkere dingen die we nog hebben wordt dat een goed gevulde borrel.

Omdat we geen zin hadden om boodschappen te doen moeten we wel uit eten ’s avonds. We steken de weg over en gaan naar Victory.

Het eten is, als vanouds, heerlijk.

Na het eten doen we nog een rondje over De Dijk, zoals ze de boulevard hier noemen. De heren hebben zich vandaag getooid met rode broek, matchende overhemden en de bij elkaar passende jasjes. Het geheel wordt afgemaakt met blauwe suède schoenen.

Zo kunnen ze tenminste flaneren…

De motor heeft de dreigementen kennelijk serieus opgevat en start vanmorgen voorbeeldig. Het belooft weer een heerlijke zeildag te worden.

We hijsen de complete set (grootzeil en genua) en varen aan de wind richting Nieuwpoort (dat is met de wind schuin van voren). De wind is ons goed gezind want we kunnen zonder overstag te hoeven tussen alle zandbanken door varen. Zelfs de Pas de Zuydcoote, een heel smal stukje vaarwater tussen twee zandbanken kunnen we helemaal zeilen.

Na de Trapegeer (een boei) kunnen we recht op Nieuwpoort af sturen. Het is inmiddels flink druk met allerlei bootjes: zeilboten, motorboten, visbootjes, catamarans. Het is duidelijk weekend, iedereen maakt van de gelegenheid gebruik om een rondje te varen.

Als we bijna bij de haven zijn raakt de wind een beetje op. Nadat de motor er weer van overtuigd is dat hij moet starten (grmbl) strijken we de genua en tuffen we het havenkanaal in. Daar is het druk en veel mensen hebben geen oog voor anderen die er ook varen. Sommigen varen heel hard, met hoge golven tot gevolg. Anderen heel langzaam en ook nog midden in het kanaal zodat passeren moeilijk is.

Maar goed, we komen zonder ongelukken bij de jachthaven. Mr. En Mrs. RoodRunner zijn al bij de havenmeester geweest en hebben twee plaatsen geregeld. We varen de haven door en zien onderweg op de kant nog bekenden staan. Even zwaaien en een kort gesprekje. Verderop in de haven ligt nog een bekende boot. De bemanning is niet aan boord zo te zien.

Inmiddels is het flink afgekoeld en het zicht is stukken minder geworden. Hopelijk is het morgen, als we weer verder willen, weer opgeklaard.
We besluiten vanavond frietjes te gaan eten. Dan kunnen we meteen Nieuwpoort-Bad een beetje bekijken.
De heren nemen de gelegenheid te baat om de broeken die ze in Oostende kochten (dezelfde ja, zeegroen) aan te trekken. Nadat ze het ook eens zijn geworden over ongeveer hetzelfde overhemd kunnen we op pad.

We lopen over de recent aangelegde wandelboulevard naar de Boulevard. De heren voorop. Ze hebben ook nog ongeveer dezelfde jas aangetrokken…
Onderweg zien we nog veel vogels op de slikken, het is inmiddels laag water. Er is zelfs een wulp bij.

Aangekomen op de Boulevard blijkt het zicht nog minder geworden. Wel waait het inmiddels weer behoorlijk. Geen fijn weer dus.
Al snel komen we een frituur tegen met de naam Dolfijntje. Dat vinden we gezien de communicatie die we gisteren over de marifoon hoorden wel thematisch dus daar gaan we heen!

Het blijkt voor een frituur nogal een sjieke tent te zijn, met navenante prijzen. Het is gelukkig ook lekkere friet.

Het uitzicht, dat normaal vanaf deze eerste verdieping waarschijnlijk mooi is, is nu, eh…, beperkt.

Na het eten wandelen we terug en eten we onderweg nog een ijsje.
Halverwege komen we langs de Ideeëntuin. Dat is nogal verlopen, maar met onze eigen ideeën erbij zien we heel verrassende dingen. Zoals daar zijn de theatertuin, de een-zitkuil-komt-weer-helemaal-terug-tuin, de wat-loopt-er-niet-dood-tuin, de jeu-de-boules-tuin, de misschien-is-dit-bedoeld-als-Japans-tuin, de onkruid-is-ook-groen-tuin, etc. We vermaken ons prima.

Terug bij de haven liggen Karel en RoodRunner nog keurig op hun plekje.

We hebben ook contact gehad met de bemanning van de boot die we vanmiddag al zagen liggen en zijn uitgenodigd om wat te komen drinken. We stappen dus met volle koffiekan bij hen aan boord en nadat we nog wat lekkers voor bij de borrel en olielampje Marnix (vernoemd naar de gulle gever) opgehaald hebben is het ineens zomaar twee uur ’s nachts. Huh? Afijn, tijd om te gaan slapen dus.

(Marnix)

Vandaag gaan we naar Duinkerke. Om half elf kunnen we pas voor het eerst het dok uit, dus kunnen we nog op het gemakje om boodschappen.

Als we klaarmaken om te vertrekken wil de motor niet starten. De hele vakantie loopt de bereidheid om te starten al terug maar nu lijkt er een algehele staking afgekondigd. Dat laten we natuurlijk niet gebeuren. De buren aan de steiger komen van alle kanten informeren of het wel gaat lukken en na wat forse argumenten (en vooral fysiek uithoudingsvermogen, starten gebeurt met een trekkoord) start hij én blijft hij lopen (dat was eigenlijk het grootste probleem, dat hij áls hij startte meteen weer uitviel).

Afijn, we zijn op tijd los. We hijsen in de haven alvast het grootzeil, dat kan goed met de windrichting. Vanwege de weersverwachting leggen we er weer een rifje in. Windkracht 4 schuin tegen is ons beloofd.

Dat schuin tegen blijkt te kloppen als we eenmaal buiten zijn. Die windkracht 4 zeker niet.
Dus: motor weer aan (wat nu gewoon in een keer lukt), genua naar beneden (dan heb ik tenminste ruimte om te werken op het voordek), rif uit het grootzeil trekken, overstag om op de juiste koers te komen en genua weer omhoog. Tijd voor lunch enzo.

Op de foto zie je het gereefde zeil. Het is niet helemaal tot boven gehesen zodat het oppervlak dat wind vangt wat kleiner is en je meer wind kunt hebben. En minder scheef gaat.

Het kleine Franse vlaggetje dat je ziet is het zogeheten gastenvlaggetje. Als je in een ander land dan je eigen land vaart hijs je uit beleefdheid een kleine versie van de vlag van dat land. Daarmee laat je dus zien dat je te gast bent.

Het wordt een heerlijke zeildag. Ongeveer halverwege, als wij maximaal stroom mee hebben komt ons een groepje zeilboten tegemoet. Ze hebben allemaal een gereefd grootzeil én de motor aan. De kleinste is minimaal anderhalve meter groter dan Karel. Dat betekent dat ze over het algemeen allemaal meer wind kunnen hebben voordat ze zouden moeten reven. Verder hadden wij het rif er juist weer uitgehaald omdat het niet hard waaide. En o ja, zij hadden de wind schuin achter, dus scheef gaan zouden ze ook niet. Bovendien kon de motor misschien wel uit als ze het grootzeil helemaal zouden hijsen.

Afijn, de verbazing was nog niet helemaal compleet. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat de boten echt heel dicht bij elkaar lagen. Ze konden elkaar waarschijnlijk wel verstaan met een beetje roepen.
Dat gebeurde echter niet, ze communiceerden over de marifoon. Wel leuk dat wij daardoor konden meegenieten. Zo hoorden we iemand die erg verbaasd was over het feit dat ze mét de motor bij zo weinig snelheid maakten, ondanks de stroom (Nb: wij hadden fors stroom mee, zij dus tegen). Ook was er iemand die dolfijnen had gezien (bruinvissen leek ons zo vlak onder de kust waarschijnlijker). Weer iemand anders meldde dat ze nu bij die grote witte boot lagen (Een ferry. Waar dat in letters van metershoog op staat aan de zijkant).
We begrepen dat ze met zijn allen onderweg waren naar Dover. We hopen dat ze veilig zijn aangekomen…

Inmiddels waren we in de aanloop naar Duinkerke beland. Ook hier weer was er vrachtverkeer waarvan het niet helemaal duidelijk was welke koers gevaren ging worden. Ook al vaar je dan zelf buiten hun vaargeul, zo’n ding is indrukwekkend genoeg om ruim op tijd maatregelen te nemen als je de indruk hebt dat dat nodig zou kunnen zijn. In dit geval was dat dus lange tijd niet heel duidelijk en dat was vervelend.

Vlak voor onze neus (nou ja, een kwartier ofzo voor ons) ging er een heel groot vrachtschip met behulp van drie sleepboten de haven van Duinkerke in. Die bijna 180 graden draai kan zo’n schip niet zelf maken.
We hadden er geen last van, het ging allemaal zo vlot dat hij al weg was toen wij bij de ingang van de haven waren.

Binnen kwamen we de RoodRunner weer tegen. Die had al een plekje voor ons allebei geregeld.

Tijdens de borrel spraken de mannen de buitenboordmotor ernstig toe. Ok, ze haalden hem half uit elkaar en maakten hem schoon. Daarna werkte hij weer naar behoren en daar dronken we nog wat op. Waarschijnlijke oorzaak van het euvel: ergens hebben we vuile benzine gekregen of benzine die al mengsmering was zonder dat we dat wisten. Daardoor verbrandt de benzine onvoldoende en blijft er rotzooi in de motor achter en worden de bougies vuil. En nog zo wat.

Omdat we in Calais al boodschappen deden kunnen we heerlijk rustig aan boord blijven en van de borrel meteen door met het diner.

Tussendoor haakte ik de Tas voor Lies klaar.

Voor het eerst sinds járen ben ik in Calais. En dus ook voor het eerst sinds járen mag ik een van mijn favoriete beelden weer eens in het echt gaan bekijken.
Les Bourgeois de Calais. Van Auguste Rodin. Sowieso een van mijn favoriete beeldhouwers.

Na de koffie gaan we op pad. Behalve naar het beeld willen we graag naar het kantmuseum. Omdat we niet precies weten waar dat is zoeken we eerst de Information Touristique. Onderweg komen we langs een mooi park, schitterend onderhouden. Groot contrast: er wonen ook mensen in dat park…

De informatie over het kantmuseum is snel gevonden: Calais heeft een heel jaar gewijd aan de kant, dus ook véél informatie. La Cité de la Dentelle et de la Mode ligt vlak achter het stadhuis. En Les Bourgeois staan ervoor. Komt dat even mooi uit!

Mooi stadhuis, mooi park.

En er middenin:

(Ingelaste waarschuwing voor fotospam)

Op naar het kantmuseum. Dat is gevestigd in een oude kantfabriek. Calais kent geen traditie van handgemaakte kant zoals bijvoorbeeld Brugge of Bayeux. Calais is juist een heel belangrijk (het belangrijkste?) centrum voor machinale kant.

De tentoonstelling in het museum begint wel met de geschiedenis van de kant, dus eerst naald- en kloskant. Daarna volgt de ontwikkeling van de machines en uitleg over de werking ervan, met demonstratie door een dialect sprekende Fransman.
Van het ontwerp tot de afwerking van de kant zijn er misschien wel 25 verschillende functies betrokken. Bijzonder om te zien.
Het hele museum is heel mooi vormgegeven met duidelijke uitleg in het Frans, Engels én Nederlands. Erg de moeite waard.
(Vanwege het zwakke licht ter bescherming van de kant helaas geen foto’s)