Training

Zaterdagochtend ging om kwart voor zes de wekker. Hóe vroeg? Ja, precies. We hadden afgesproken om zeven uur te vertrekken naar Monnickendam. Daar worden trainingen georganiseerd voor de J-70 door Keelboat Academy, een boot waar ik het afgelopen jaar veel op meegevaren heb*. Als team vonden we het een goed idee daaraan mee te doen, dus na het varen van het Open Nederlands Kampioenschap twee weken geleden is de boot in Monnickendam blijven staan. 

Allemaal leuk bedacht, maar poeh… zeven uur weg is best vroeg. Gelukkig was er koffie voor onderweg. 

Ik hoopte nog wat te kunnen slapen achterin de auto, maar dat is helaas niet gelukt. Het uitzicht was gelukkig mooi: 

We maakten ons wel een klein beetje zorgen: er was vrijwel geen wind. En de voorspelling voor Monnickendam was ook niet echt gunstig. De organisatie had aangegeven dat de training alleen niet door zou gaan als er ijs lag of als het ontzettend mistig zou zijn. Wij hoopten wel dat het nog een beetje zou gaan waaien, want twee uur rijden is best ver om niet te gaan zeilen. 

In Monnickendam aangekomen bleek het heerlijk weer. Met nauwelijks tot geen wind, dat wel. Na het te water laten en optuigen van de boot en de voorbespreking heeft trainer Ben Koppelaar de drie aanwezige boten naar de haven uit gesleept. Daar waaide het ook niet. We hebben een eiland gemaakt** en ons laten bedelven onder de vliegen. Geef mij maar zout water om op te varen… 

 We kletsten wat.

Er werden wat fitness- en yoga-oefeningen uitgeprobeerd.

We deden theorieles.

En toen ging het dan toch nog genoeg waaien om een klein beetje te kunnen zeilen. Niet veel, maar we gingen vooruit. We trainden vooral op het sturen met gewicht en zeilen en zo weinig mogelijk met het roer. Zinvol. 

Na afloop (met weer een sleep de haven in omdat de wind op was) nabespreking, de filmpjes bekijken die Ben maakte en de boot weer opruimen. 

Het was inmiddels half zes, dus we besloten onderweg wat te eten. Dat werd boven de A4.  Daarna was het nog even een stukje rijden, maar dankzij de muziek die we uitzochten ging de tijd snel. (Lees: Zanger Rinus, Wesly Bronkhorst, Manke Nelis, en zo voort.)

Ondertussen bespraken we de mogelijkheden van een teambus/camper/caravan om volgend jaar naar de wedstrijden en trainingen te gaan. We zijn eruit: we willen een oude streekbus. Zoiets

’s Avonds werd het een bejaard avondje: nog even lezen op de bank en vroeg naar bed.
*Eredivisie Zeilen, daar vertel ik later nog over

**de boten naast elkaar gelegd en aan elkaar vastgemaakt

Krabbend anker

Afgelopen zondag hadden we weer training voor de wedstrijdzeilertjes op onze vereniging. Het was schitterend weer, wel waaide het vrij stevig.

Samen met Thijs gaf ik de jongste groep training. Stoere jongens en meisjes tussen acht en elf jaar oud.

Als trainers varen wij in rubberboten, de kinderen varen allemaal in hun eigen bootje. Om de kinderen goed te kunnen helpen is het soms handig dat je een rubberboot even voor anker legt. Dan drijf je tenminste niet zo ver weg van de andere kinderen als je bijvoorbeeld bijna ondersteboven in een bootje hangt om iets vast te knopen.

Als je anker niet ‘pakt’ en je dus nog steeds niet op je plek blijft liggen is de term daarvoor dat je anker krabt.

Thijs had deze keer een heel andere variant van een krabbend anker.

Toen hij zijn anker ophaalde zag hij dit:


Gelukkig voer ik er net naast met mijn boot en kon ik het op de foto zetten. Want in twintig jaar had ik dit nog niet eerder meegemaakt!

Hooked

Oooooo!

Wat een heerlijke dag was het vandaag. 

Voor het eerst dit jaar stapte ik weer in de Flash (een Splash met een groter zeil). Heerlijk windje, geweldige temperatuur en goed gezelschap. Met z’n drieën hebben we lekker een hele dag kunnen varen. Met meer mensen trainen is altijd leuker dan alleen. 

Tussen het zeilen door moesten we af en toe even slachtoffer spelen of een opdrachtje doen voor de deelnemers aan de rescue-cursus. Die hadden ook geen slechte dag om rond te varen in rubberboten. 

Kleinigheidje: ik kneusde het topje van mijn linker ringvinger. Geen idéé hoe ik dat gedaan heb. Maar daarom doet het niet minder pijn. 

 

Van het varen zelf helaas geen foto’s. Dat is niet zo goed combineerbaar, een fototoestel met een boot die in elk geval niet droog blijft en zelfs wel eens op zijn kop ligt. (Vandaag maar 1 keer. Ik deed iets doms.)

Hooked? Zo heet mijn boot. Als de naam erop staat leg ik het een keer uit. Goed?

Winter?wedstrijd

Vandaag was er weer een winterwedstrijd. Zeilen. Ja, dat is leuk. En als het is zoals vandaag is het helemaal genieten!
De plaatjes (nou ja, een paar ervan):

IMG_6936-0

IMG_6944-0

IMG_6946-0

IMG_6949-0
Omdat de wind wat wegviel hebben we de baan ingekort. Dat kan door ergens in de baan een nieuwe finishlijn te leggen. Dat is natuurlijk geen daadwerkelijke streep door het water, maar een denkbeeldige lijn. In dit geval tussen een boei (waar wij met de rubberboot bij lagen) en een paal aan de overkant van het water.

IMG_6955-0
Één van de gefinishte schepen bracht ons (twee dames in de zon in een rubberboot) gekoelde witte wijn. Toe maar! Wat een zwaar leven…

Even voorstellen: Karel

Hij kwam al vaak voorbij in verhaaltjes hier. Maar tot mijn grote schande heb ik hem nog niet netjes aan jullie voorgesteld: onze Karel.

Karel onderweg naar Boulogne

Karel is een zeilboot, dat was inmiddels hopelijk wel duidelijk. Een Hurley 700, om precies te zijn. Dat is een kajuitzeilboot van 7 meter lang, ontworpen in Engeland begin jaren zestig. Hier vind je een korte geschiedenis van het boottype.

Onze Karel is gebouwd in 1978, in Nederland. Hoeveel eigenaren en namen Karel al heeft gehad weten we niet precies, maar vorige eigenaren hebben best goed voor Karel gezorgd. Wij kochten hem in het najaar van 2004 en vieren dus dit jaar ons tienjarig Karel-jubileum 😉

Karel bevalt ons prima! Zo goed zelfs dat we hem afgelopen winter helemaal hebben laten opknappen. Zowel de romp als het dek zijn helemaal geschilderd en Karel ziet er nu weer als nieuw uit. Voor de kenners: Karel vaart nu rond met een ‘Done bij John’-sticker (voor de niet-kenners: John Joosse is een heel goede jachtenschilder in Zierikzee, zonder website helaas).

Toen we in 2004 op zoek gingen naar een boot moest die aan een aantal eisen voldoen. Een belangrijke eis was dat de boot niet te groot zou zijn. Meneer K:)dootje is geen zeiler van geboorte, dus het was nog niet zeker dat hij het leuk genoeg zou vinden om er een boot op na te houden. De voortekenen waren wel gunstig (vroeger gesurfd, al eens met plezier met mijn vader meegevaren naar Engeland op zijn boot), maar toch. De boot moest groot genoeg zijn om leuk mee te kunnen zeilen, ook tijdens vakanties, maar klein genoeg om eventueel in je eentje te kunnen varen. En kleine boten zijn zowel in aanschaf als in vaste kosten natuurlijk goedkoper, wat fijn is als het niet voor allebei een hobby blijkt te zijn.
We kwamen uit op een boot van ongeveer zeven meter. In die categorie zijn er nogal wat verschillende, dus waar te beginnen?

Gelukkig hadden we een uiterst effectief natuurlijk selectiecriterium: we wilden in de boot een bed waar we samen in zouden kunnen. En dat moest dan na drie weken vakantie ook nog leuk en comfortabel zijn. Waarom dat een effectief selectiecriterium is? Omdat Meneer K:)dootje qua lengte niet voldoet aan de maat die de meeste botenbouwers in gedachten hebben bij het ontwerp. Dat bleek althans snel. We vonden wel de nodige boten waar hij in kon liggen, maar dan moesten we aan boord altijd apart slapen. Dat is niet gezellig!

Uiteindelijk resteerden een paar verschillende opties. De laatste twee criteria waren ‘zeileigenschappen’ en ‘prijs’. Toen bleven er eigenlijk nog twee over. Omdat de Hurleys voor ongeveer de helft van de prijs van die andere boot werden aangeboden was de keus snel gemaakt.

We hebben een paar verschillende Hurleys bekeken, waarvan een zonder interieur (tja, dat moest nog afgebouwd en dat duurde wat langer en toen kreeg de eigenaar een kind en toen woonde hij in Engeland en toen kochten wij die boot dus niet). Karel, toen nog met een andere naam, lag in Alem. We hebben het even op moeten zoeken…
De toenmalige eigenaar bleek geen zeiler. Hij vond het wel leuk, maar had er niet echt verstand van. Zijn vrouw wilde niet zeilen, dus hij verkocht de boot. De boot zag er op zichzelf netjes uit. Er moest wel het een en ander aan gebeuren, maar geen achterstallig onderhoud. Wel ontbrak de keuken (die had een vorige eigenaar eruit gehaald om een extra zitplaats binnen te hebben. Handig, kun je wel zitten maar geen koffie drinken.) en waren de zeilen niet meer in topconditie.

Kort en goed, we werden het eens over een prijs en we konden Karel ophalen. Dat was een logistiek avontuur waarbij behalve Meneer K:)dootje en ik ook mijn vader en Brr betrokken waren. In een lang weekend voeren we Karel naar zijn nieuwe thuiswater, het Veerse Meer. En daar begon het proces dat uiteindelijk heeft geleid tot de staat waarin Karel nu is. Vaarders weten hoe dat werkt: ‘een boot is een gat in het water waar je voor je lol geld in gooit’. Maar het is het waard (vinden wij), we hebben de afgelopen tien jaar al heel veel plezier van Karel gehad!

En de naam?

IMG_5446

Karel met de houten poot. Uit Pluk van de Petteflet.
Hij staat voorop (en achterop) onze Karel.

Duinkerke

Vanuit Oostende mogen we gelukkig op een schappelijke tijd weg. Helaas ook nu geen wind, of te weinig om te zeilen dan toch.

Met flink stroom mee gaan we hard langs de Belgische kust. En: er komt wind!
De motor kan weliswaar niet uit, maar we zeilen ook.

20140720-190057-68457113.jpg

Via de Trapegeer en de Pas de Zuydcoote stromen we hard richting onze bestemming: Duinkerke

20140720-190328-68608330.jpg

Sinds ik daar meer dan twintig jaar geleden voor het laatst was is er gelukkig het nodige veranderd.
Er ligt nog wel één sloopschip, maar verder is het gebied inmiddels mooi ontwikkeld.

20140720-190506-68706887.jpg

20140720-190518-68718251.jpg

We gaan op expeditie voor een Frans gastenvlaggetje. De hindernis daarbij was, behalve de warmte, een kapotte slipper van Mr RoodRunner. Met naaigaren en cadeaulint weet Mss RoodRunner deze gelukkig te repareren.
Het was te warm om meer van de stad te gaan bekijken, dus we hebben ons onder de zonnetent beperkt tot de noodzakelijke borrel.

Wind en zon

Wind en zon: heerlijk zeilweer dus.
Dat die wind pal tegen was en steeds harder werd mocht de pret niet drukken. Uiteindelijk kregen we ook de stroom tegen, waardoor we er nog wat langer van mochten genieten. Dat was maar goed ook, want het was maar een kort tochtje vandaag.

20140714-210317-75797162.jpg

Niet dat we niet van lange tochten houden hoor, maar we kregen bezoek.
En dat bezoek bracht een cadeautje mee (twee stuks zelfs):

20140714-210515-75915178.jpg