Afgelopen zondag hadden we weer training voor de wedstrijdzeilertjes op onze vereniging. Het was schitterend weer, wel waaide het vrij stevig.

Samen met Thijs gaf ik de jongste groep training. Stoere jongens en meisjes tussen acht en elf jaar oud.

Als trainers varen wij in rubberboten, de kinderen varen allemaal in hun eigen bootje. Om de kinderen goed te kunnen helpen is het soms handig dat je een rubberboot even voor anker legt. Dan drijf je tenminste niet zo ver weg van de andere kinderen als je bijvoorbeeld bijna ondersteboven in een bootje hangt om iets vast te knopen.

Als je anker niet ‘pakt’ en je dus nog steeds niet op je plek blijft liggen is de term daarvoor dat je anker krabt.

Thijs had deze keer een heel andere variant van een krabbend anker.

Toen hij zijn anker ophaalde zag hij dit:

Gelukkig voer ik er net naast met mijn boot en kon ik het op de foto zetten. Want in twintig jaar had ik dit nog niet eerder meegemaakt!