Als kind was ik altijd gefascineerd door het schrijfbureautje van mijn moeder. Met zo’n klep, allerlei vakjes en lades en laatjes.
Mijn moeder had het zelf in gebruik, dus meer dan er af en toe eens achter zitten zat er niet in.

Toen klein omaatje (mijn overgrootmoeder) overleed op de geweldige leeftijd van 95 jaar en me gevraagd werd of ik wat uit haar huisje wilde hebben wist ik het meteen: haar bureautje.

Mijn oom bracht het met de aanhanger. Het heeft eerst tijden in de garage gestaan, waar mijn moeder en ik (vooral mijn moeder) het ontdeden van decennia boenwas. O ja, en er zat de mieter in, zoals ze dat hier in Zeeland zeggen. Houtworm dus. Gelukkig is mijn moeder niet voor een gat te vangen en werd ook dat probleem opgelost. Ik weet niet meer precies hoe, maar het stonk.

Uiteindelijk belandde het bureautje op mijn scholierenkamer en gebruikte ik het de laatste drie jaar van de middelbare school voor het maken van mijn huiswerk.
Mee op kamers was minder praktisch, maar zodra ik klaar was met studeren ging het bureautje weer mee natuurlijk.

Nu staat het prominent in de woonkamer. Meestal dicht. Niet alleen omdat het dan minder plek inneemt, maar ook omdat ik nogal wat ‘troep’ verzameld heb om brieven/kaarten/kattenbelletjes mee te schrijven. Zodra ik iemand ga schrijven mag het natuurlijk open!

En mijn moeder? Die gebruikt haar eigen bureautje ook nog steeds.

(En bovenop Oma’s bureautje staat Fiep!)