Aan boord hebben we (uiteraard) meerdere zeilbandjes. Een set oude (zie boven) en een set nieuwe. De oude zijn van lekker stevig materiaal, niet te stug om te knopen en niet te glad zodat de knopen niet zomaar los gaan. De lusjes zijn helaas aan het doorslijten, waardoor we ze niet meer voor alles kunnen gebruiken.

De rest van de bandjes vertoont nog helemaal geen slijtage. Zonde om ze weg te doen dus. Ik bedacht dat ik het lusje eraf kon snijden en een nieuw lusje kon naaien. De bandjes zijn lang genoeg.

Het afsnijden van het lusje ging prima. Het naaien van het nieuwe lusje was… een uitdaging. Het materiaal is te dik voor de naaimachine (nou ja, voor mijn huis- tuin- en keukenmodel) dus moest het op de hand. Helaas bleek zelfs mijn dikke zeilmakersnaald toch niet stevig genoeg.

Ik bedacht dat ik een bevriende zeilmaker wel kon vragen zijn machine even over mijn zeilbandjes te halen en ging op zoek naar een nieuwe naald.

Toen vond (en kocht) ik een naaimachine. Eentje voor zwaar werk: The Speedy Stitcher.

Compleet met meerdere naalden, waaronder een kromme, en met extra garen.

Was de vormgeving van de verpakking al mooi, de gebruiksaanwijzing is helemaal leuk.

Natuurlijk heb ik hem al geprobeerd, ik had speciaal de zeilbandjes mee naar huis genomen. Eerste (links) en tweede naadje.

Drie weer bruikbare bandjes!

Het ‘speedy’ klopt aardig, al is het ‘netjes en regelmatig’ dan nog wel een uitdaging.

Nu kijk ik steeds rond of ik nog iets speedy kan stitchen. En denk ik steeds aan Suske en Wiske…

O, en zoals volkomen te verwachten viel: ik vergat de naald die ik eigenlijk ging kopen mee te bestellen.

(Bonus: E-sails, de leverancier, gebruikte een restant stevig zeildoek als vulmiddel voor de verzenddoos. Dat wordt nog iets. Uiteraard.)