Vandaag was ik weer bij het ZHPC. Weer een andere mevrouw.

Ook zij verzuchtte: ‘ik weet het niet’. Ook zij constateerde dat mijn handen wel heel erg als los zand aan elkaar hangen. Waarom dat tot nu toe nooit een probleem was en nu wel is dus nog steeds onduidelijk.

Ik heb wel iets nieuws: ter afwisseling van de harde spalk heb ik nu ook buddy’s. Of een dikke vinger, net hoe je het wilt uitleggen.

Wat fijner is moet de komende tijd blijken. Ik kan er in elk geval slecht Nederlands mee typen. Welke taal ik er wel mee maak heb ik nog niet ontdekt.