Of eigenlijk juist niet.

Vorig jaar augustus had ik last van een kies in mijn onderkaak. Heel handig, tijdens de vakantie. Gelukkig waren we niet ver van huis en kon ik terecht bij de weekenddienst van mijn eigen tandarts. Die vond niks. En behalve wat schoonmaken deed hij dus ook niks. Vooral omdat ik nog nooit wat had gehad, behalve één gaatje in diezelfde kies.

Helaas bleef ik last houden van mijn kies dus ging ik, nog steeds tijdens de vakantie, terug naar de tandarts. Op een weekdag en dus bij mijn eigen tandarts. Ook die vond vrij weinig, behalve dat er waarschijnlijk teveel druk op mijn kies kwam bij het kauwen. Door die overbelasting raakte de kies geïrriteerd. Dus heeft hij mijn kiezen een beetje bijgeslepen. Dat hielp.
Hij vertelde me ook dat mijn verstandskies naast de pijnlijke kies eruit moest. Dus na mijn vakantie toog ik naar de tandarts (alweer!) om die kies te laten trekken. Dat viel gelukkig erg mee, hoewel de kies nogal goed vast zat en de tandarts behoorlijk zijn best moest doen om haar ervan te overtuigen dat hij er echt uit moest.
Klaar! Dacht ik.

Maar toch zat ik een paar weken later opnieuw in de stoel. Toch een ontsteking in de kies waar alles mee begon en dus een wortelkanaalbehandeling. Dankzij alle horrorverhalen die daarover altijd verteld worden keek ik er niet echt naar uit. Maar het viel me – opnieuw – alles mee. Nee het was niet heel prettig, maar horror is zwaar overdreven.
Antibiotica-kuur mee en over een paar weken terug om de kies te vullen.

Een paar weken later zou de kies dus gevuld worden. Dus wéér in de stoel. Noodvulling eruit en toen niks.
Mijn kies bleek gebarsten, vandaar waarschijnlijk ook de ontsteking eerder. De barst liep van voor naar achter keurig door het midden. De kies was bijna helemaal symmetrisch in tweeën. Nou houd ik wel van symmetrie, maar niet hier.
Geen keuze dus, de kies moest eruit. Niet ingewikkeld en zo gebeurd, maar leuk is anders.
Ter voorbereiding op een later implantaat (WAT?!) vulde de tandarts het gat in mijn kaak op met botkorrels*. Tuurlijk. (*Een soort gruis wat zorgt dat het gat in je kaak weer door je lichaam opgevuld wordt zodat er later genoeg bot is om een implantaat (ja…) in te zetten. Zonder die korrels zou het niveau van het bot kennelijk dalen en blijft er te weinig over om goed een implantaat te kunnen plaatsen.)
Nog maar een keer een antibiotica-kuur. (Wel goed voor de lijn, die pillen. Gezien mijn postuur is het maar goed dat ik tot dan toe nog niet eerder antibiotica kreeg.)

Omdat ik linksonder inmiddels nog maar één kies over had (er was er lang geleden al eens een getrokken omdat ik te weinig ruimte in mijn mond had om alle tanden en kiezen een beetje leuk op een rijtje te laten staan) moest er wel iets terug gezet worden. Een implantaat dus. En meteen moest dan ook maar de verstandskies linksboven eruit, daar zat nu immers helemaal niks meer onder zodat die kies naar beneden kon zakken en daardoor weer voor problemen zou gaan zorgen.

Pfff…

Gisteren zat ik weer in de stoel. Deze keer voor het plaatsen van het implantaat en het trekken van de verstandskies. O joy.
Alles verliep volgens plan, maar bij elkaar duurde dat wel een uur en een kwartier. Dat is best een lange periode om je mond wijd open te houden. In mijn geval is wijd open eigenlijk niet ver genoeg. (voor degenen die mij kennen: ik kan wel (heel) veel lawaai maken, maar ik heb dus géén grote mond)
De tandarts heeft een aantal keren opgemerkt dat hij vanwege ‘een beperkte mondopening’ een beetje moest puzzelen.
Mijn kaken reageerden daar vooral op door nog een beetje meer hun best te doen kramp te krijgen. Au.

Gisteren was dus een koelelement mijn beste vriend. Ik was al ’s morgens vroeg aan de beurt en mocht dus de hele dag genieten van een blok ijs tegen mijn wang. Nou ja, niet de hele dag. Af en toe werd het toch echt te koud. Of wilde mijn arm wel even uitrusten.
Verder viel het me erg mee. De pijnstillers konden fijn in hun doosje blijven (wat een paardenmiddel kreeg ik mee!). Wel mocht ik nóg een keer een antibiotica-kuur. Fijn voor de laatste kerst-kilo. Wat daarvoor ook hielp is dat mijn kaakspieren niet echt wilden meewerken aan het (goed) opendoen van mijn mond. Kleine hapjes eten dus.

Vandaag kan mijn mond nog steeds niet helemaal goed open, al gaat het wel beter dan gisteren. En verder valt het erg mee. Nee, ik moet er niet op duwen en zeker niet aan die kant eten (dat mag ook niet), maar verder heb ik er geen last van. Behalve als ik op mijn kop ga hangen, maar dat vond ik toch al niet zo’n handige positie.

En nu? Nu mag ik over twee weken terug om de hechtingen eruit te laten halen en dan na drie maanden terug om de kroon op het implantaat te laten zetten. Want ik ga er natuurlijk vanuit dat er verder niks geks gebeurt en het allemaal netjes vastgroeit.

En dan heb ik wel weer genoeg tandarts gezien voor de komende tijd. Echt.

(Nee, ik doe hier geen plaatje bij. De tandarts heeft wel foto’s gemaakt maar die heb ik niet gezien en dat vind ik helemaal niet erg.)